МУАММИЁТ                               МУАММОЛАР

Одам 1. Гар набошад дар дили хунин хадангат муттасил, Аз чӣ бар болову поёнаш намояд хуни дил. Одам 2. Мисли доғу ҳумрати лола магӯ, кам мешавад, Шӯълаи оташ ба хуни дил ниҳодам мешавад. Амин 3. Соқӣ зи миён гар қадаҳи хос ниҳон кард, Ғам нест, ҳамонро чу ба шакли дигар овард. Амин 4. Он шӯх, ки матлуби ту бошад номаш, Сӯзад хирад аз ламъаи оташфомаш. Оғоз кунад арбада дурдошомаш, Ёбӣ номаш, чу бингарӣ анҷомаш. Омир 5. Зилли мамдуди ту бар сар дидаам, 3-он сабаб хоки дарат бигзидаам. Амон 6. Шоми висол ҷилва кун, эй моҳи дилафрӯз, Боло намо ба мо аз он шамъро бисӯз! Обил 7. Балост, к-он алифи қад ба саркашӣ шуд пеш, Ки бо ҳамон ҳаракат ҷилва дорад акнун беш. 8. Ба ёди хеш судам чашми тар, акнун нишон бингар, Зи як сӯ аз мижа в-аз мардуми чашмам сӯи дигар. Афлах 9. Зи ҳиҷрони зулфаш нигар фоли дил, Бад-он сон, ки бе қоматаш ҳоли дил. Амин 10. Маҳе дар пай бувад дилро, ки сӯзад,  Бидеҳ май, к-он чунин дилро фурӯзад Анис 11. Дар боғ чу булбул сифати қадди ту гуфт, Шамшод ғамин гашту бағоят ошуфт. Он дам, ки қадат ҷилвакунон рафт ба боғ, Шамшоди ғамин зи бӯстон рух бинуҳуфт. Аёз 12. Агар даме барат он бевафо шудан сокин, Аён шавад дилат аз бехудӣ шавад эмин. Илёс 13- Хизри хат, к-аз оби ҳайвони лаби ӯ боқӣ аст, Ҳар ки бошад мисли ӯ, моро ба ӯ муштоқӣ аст. Анис 14. 3-оташи оҳам насими кӯи ёр, Ронд то мумкин бувад дуду шарор. Афзал 15. Эй хоҷа, касеро, ки ту фозил донӣ, Бояд номаш ба ваҷҳи аҳсан хонӣ. Ахи 16. Ёр агарчи рӯ намояд бо хушӣ, Рӯ набинад муддаӣ аз нохушӣ. Ихтиёр 17. Ҳар ки шуд аз давлати ӯ ҷуръахор, Бохт муқаррар сари худ пеши ёр. Иброҳим 18. Қоматаш дар раҳ чу дидам, баҳри ашкам тез гашт, Дар таҳи пояш бад-он сон, к-обам аз сар даргузашт. Искандар 19. Дар саводи зулф сӯи чашмаи нӯшат шитофт, Он ки баҳри оби ҳайвон шуд ба зулмот, наёфт. Оҳи 20. Мани девонаро дорад мушавваш, Чу моҳаст рӯи некӯ, эй париваш. Исфандиёр 21. Аз барои некномии абад пайванди ёр, Як магас ҳаргиз нахоҳам бар фарози қанди ер. Ифтихор 22. Рафъи аъдоро шаҳи мо чун азимат кард ҷазм, Сурати фатҳаш намояд дар синонҳо рӯзи разм. Исҳоқ 23. Саҳоби чашми ман ин сӯй абрӯ, он сӯ барқ, Набуд Масеҳи бирр ло шудан зи ҳар сӯ ғарқ (?). Аюб 24. Қайюм, ки васфаш абадиву азалӣ аст, Андар дили мо нигар, ки ӯ ламязалӣ аст. Ашк 25. Номи касе, к-ӯ ба қадр чун дурри пок аст, Қатраи ғалтони ашки чашми ҳалок аст. Ашкбус 26. Ҳасад ба чашм намояд дили рамидаи ман, Ки пойбӯси ту мехоҳад оби дидаи ман. Аршад 27. Ҳар сӯй шоҳиди мо, к-офот аст, Чун бидидам санам аз лот аст. Анварӣ 28. Дар оразат шукуфта ҳазорон гули мурод, Эй боғи пуршукуфа, ҷамолат кушода бод. Абубакр 29. Ҷу абрӯи ӯ шуд ба шӯхӣ намоён, Нигар холи абрӯяш акнун ба поён. Ашраф 30. Фош мегӯям маҳи худро, ки ҳастам моилаш, Он чи мегӯям яқин гардад ба охир ҳосилаш. Уммат 31. Қаду даҳони ту то дид, дил ниҳод даҳан, Ба-дон даҳан, ки нашуд ошкор ҷуз сухан. Афридун 32- Аҳли давлатро худо бар маснади иззу хушӣ, Офариду нест аммо бе ҳавои саркашӣ. Анис 33. Ба сӯям гар шавад озурда поят, Маро ҷонест ҳар ҷониб фидоят. Ардашер 34. Зи даврон он чӣ меёбӣ, ду нимаш Дил асту реш, агар шуд дил чӣ бимаш? Илёс 35. Илтимоси дил нигар, бикшо гиреҳро з-он камар, То гуҳарҳо резад аз боло ба поён, эй писар! Ихтиёр 36. Ваҳ, ки дигар ишқ маро хоҷавор, Бесарупо сохта дар пеши ёр. Адош 37. Дарди дил бингар, ки ошиқ дар ғамат дар кӯҳу дашт, Шуд бе пову сар чунон, к-он суда в-ин фарсуда гашт. Абук 38.  Канори об он сарв истодаст, Валекин по ба рӯи гил ниҳодаст. Алванд 39. Машав бо сунбулу сарв орзуманд, Ба ҳадду зулфи он дилдор пайванд! Амон 40. Номат чу ба ростӣ рақам кард дилам, 3-ӯ ҳамчу нигин нақш баровард дилам. Аҳлӣ 41. Гуфтам, ки бар сари хуршед маъво мекунад, Он маҳи зӯҳроҷабин сарв боло мекунад. Одина 42. Эй, ки дар дил карда зулфашро рақам бо сад фусун, Беҳ, ки баҳри хонданаш он сафҳаро созӣ нигун. Оҳӣ 43. Аз мастии нашоти сабуҳӣ гаҳи тараб, Он моҳ рехт соф май, аммо газид лаб. Уммат 44. Дили моро висол ар худ нашоист, Даври дунё ҳам бути моро набоист. Обил 45. Дар дил чу ҳавои қадду рӯят афзуд, Дар ҷустани он роҳи чаманро паймуд. Аввал сарве ба саркашӣ омад пеш, Он гоҳ гуле ба шакли раъно бинмуд. Амин 46. Меҳри ораз чун ниҳон кардӣ, маҳу кавкаб нигар, Чун ниҳон гаштанд, он рӯи ниҳон бинмо дигар. Обил 47. Чун лабат рӯҳфизоӣ карда, Ҷону дил бесарупоӣ карда. Авҳад 48. Якеро бо дили худ ошноист, Ки ӯро аз худаш боре ҷудоист. Ифтихор 49. Дил, ки ҷӯяд ком ҳар ҷониб зи гулзори дигар, Фош гуфтам, то бубинад ҳар тараф хори дигар. Ифтихор 50. Дил туро ҷӯён сӯи гулзорҳо, Барҳана афтад миёни хорҳо. Аёз 51. Шаҳриёри ман, ки ҳар сӯ бо маҳе вобаста буд, Гар яке қомат намуд, он дигаре сурат намуд. Одам 52. Қайд дар фақр омада чун маънии ворастагӣ, Омадам з-он сон, ки мумкин набвадаш вобастагӣ. Аёз 53. Гӯшаи абрӯш мақсуди дили решам намуд, Лек онро кам намуд он моҳ то мақдур буд. Оҳӣ 54. Зи хайли дилбарон он, к-ӯ маҳи мост, Маҳи зӯҳроҷабини сарви болост. Ихтиёр 55. Чун камони абрӯяшро ҳар тараф тири балост, Сӯи дигар тиру тири он балои ҷони мост. Имом 56. Як дам, эй дил, бош дар бетоқатӣ ҳамрози мо, Чун баромад бар канори об сарви нози мо. Имом 57. Ниҳонӣ доғҳо, к-аз шиддати он ношикебоям, Ки ояд ногаҳон доманкашон он моҳ бинмоям. Амин 58. Дар чаман чун гулрухон ҳар як сӯе маъво гирифт, 3-он миён сарви равони ман фаротар ҷо гирифт. Улуғ 59. Ёр омаду қадду зулфи ӯ пеш намуд, Лек ин як дар он яке сокин буд, Улуғ 60. Чу дил аз доғи ӯ сӯзад ба ғоят, Бувад з-он доғ дардаш бениҳоят. Амир 61. Меҳру маҳ чун даъвиятро рӯ намуд, эй симбар! 3-ин хиҷолат гӯиё пинҳон шаванд аз якдигар. Одам 62. Хубе, ки ба маҷмаъи бутон ҳозир гашт, Дар сар ҳаваси дилбарияш зоҳир гашт. Чун даъвии маҳвашикунон ҷониби ту Омад, ба сараш ҳар он чи буд, охир гашт. Ахтам 63. Баски он шӯх намояд чу фалак майли ҷафо, Мардум аз ахтари толеъ шуда бин бесару по. Адҳам 64. Аз номаам ба ёр нашуд ҳеҷ ҳосиле, Чи бувад ба дарди дил шуда пайғоми бедилӣ. Аёз 65. Гашт аз ҳаҷри лабат, ҷоно, зи ашки лаълфом, Дидаи гирёни ман ҳоли дигар пур шуд, тамом. Амон 66. Ба ёди қадди ту мурғи дили рамидаи мо Ба пои сарв бувад чун тазарви бе сару по. Асриӣ 67. Агар пӯшад либоси ахзар он моҳ, Зи домонаш насозам даст кӯтоҳ. Улуғ 68. Чун қаду зулфаш дар ҷилва оянд, Дилҳои бехуд пеш намоянд. Убоб 69. Бо воҳиди пок он ки пайваст, Аз буду набуди давр вораст. Одина 70. Зи рӯзи аввал ба ҳарам ба интиҳои ниёз, Кадом рӯз бувад дар миёни ту худ бин боз. Амон, Амин 71. Шуд узораш ба ранги оташ хуш, Он чу нӯшид, оби оташваш. Осаф, Сафо 72. Сафи хубон нигар, к-он қадди дилҷӯ, Гаҳ ин сӯ мехиромад, гоҳ он сӯ. Амин, Монӣ 73.    Монӣ зи ҳар тараф ба миён оварад ду бор, Авроқи хешро, ки кашад номи он нигор, Одам, Адҳам 74. Аз хайли одам, к-он шаҳи дурпош бар Адҳам нишаст, Зи Адҳам намехоҳ кунун дар хуни Одам барад даст. Амин, Амон     75. Он ки бошад гоҳ масту гоҳ махмури хароб, Аз дилу чашмам хурад гоҳе шаробу гаҳ кабоб. Адҳам 76. Турки соғарнӯши ман он гаҳ барорад сар зи май, К-ӯ ба махмурӣ тавонад ёфтан онро зи пай. Амин 77. Ба пеш аз шавқи рӯят эй паричеҳр, Ки маҳро маҳ нагӯям, меҳрро меҳр. Аёз 78. Ҷамъи хубон омаданд, эй дил, вале он симбар 3-он миён ҳар сӯ ба навъи дигар омад ҷилвагар. Бадр 79. Хуш бувад дилдори ман гар як шаб ояд бар сарам, Ҷомаву пироҳан афканда дарояд дар барам. Боқӣ 80. Остони дар чу пӯшӣ аз саводи чашми тар, Паҳлӯи гулмехи ӯ созем гулмехи дигар. Баҳман 81. Дил дар баданам, ки бувад ғамнок, 3-ӯ монд ғаму бисӯхт худ пок. Баҳо 82. 3-он турки теғзан, ки хирад дар таҳайюр аст, Аз хай ба зери лаб шуда машъуф як дур аст. Пир 83. Аз ниёзи мо чу турки ноз кард он дилнавоз, Шуд рухи покаш зи ҳар ҷониб паёпай ҷилвасоз. Бадр 84. Кай аҷаб бошад, ки ёбам аз даҳони дӯст ком, К-аз паи бӯсе ба ӯ пайваста гардад эҳтимом?. Бадр 85. Ёфтам чунки бирафтам бари ӯ, Дили саргаштаи худ бар дари ӯ. Бек 86. Эй, ки холи зери лаб аз анбари соро ниҳӣ, Менамояд нек, агар он хол бар боло ниҳӣ. Бек 87. Шаҳсавори ман, ки пайк омад шитобон аз бараш, Рехт як-як қатраҳои хун зи пояш в-аз сараш. Бобо 88. Оҳу ашкам дар ғамат, эй дилнавоз, Боду борон аст, аз он кун эҳтироз. Баҳо 89. Аз анбари зулфи чун бозигари ҳиндунажод, Сар ба ҷои пою пои худ ба ҷои сар ниҳод. Баҳо 90. Ниҳоли сабр чун шондам замона, Шикасту рехти онро бехудона. Бадеъ, Зайн 91.  Дӣ сарвинози мо зи рух чун хайфишон шуд бар замин, Хуршед зар оварду харид, он хоки поро баҳри чин. Поянда 92. Аҷаб мадор агар бигзарад зи чархи кабуд, Ча роки банда сари худ ба зери пои ту суд. Баҳман 93. Абрӯят аз риштаи ҷон ҳар замон, Баҳри дил бурдан ба раҳ дорад камон. Баҳор, Баҳо 94. Магӯ баҳор ба рух баст пардаҳои саҳоб, Ки аз хиҷолати рӯят ба рух кашид ниқоб. Бобо 95.  Куфру дин чун шуд зи ҳақ суратпазир, Ҳар дуро з-он аз яке набвад гузир. Баҳо 96. Чу танҳо ба он қади дилҷӯ хиромӣ, Шитобон паи қатл ҳар сӯ хиромӣ. Баҳодур 97. Чу чашмам аз ғамат дар гиря шуд фош, Ниҳон мебинамаш ҳар гӯша дурпош! Баҳлул 98. Ҳар ки бар паҳлӯи моҳи хештан паҳлӯ ниҳад, Доғҳоро аксар аз паҳлӯи худ як сӯ ниҳад. Билол 99. Гуле, к-ӯ бениҳоят лол шуд аз васфи рухсорат, Агар гардад ғубор он гаҳ барад бӯе ба гулзорат. Пӯлод 100. То дили урёни ман созад сияҳпӯшӣ, к-аз ин, Пуду тор овард охир муттасил з-он зулф, бин! Пир 101.  Дар сари зулфи ту печида гиреҳ, Дил аз он печ дар охир шуд беҳ. Пир 102. Ваҳ, ки гаштанд аз мани девона ҷону дил барӣ Аз паи қатлам чу доман бар миён зад он парӣ. Башанг 103. Лӯлиосо чун паи куштан кунад оҳанги ман, Орази худро ба пушти по расонад шанги ман. Баҳо 104. Эй фалак, бехи ниҳоли тараби мо кандаӣ,    : Баргаш аз сарсари бедод ба хок афкандаӣ. Парӣ 105. Дили девонагон тамом рабуд, Он парӣчеҳра чун тамом намуд. Баҳор,  Роҳат     106. Навбаҳорон дар наво, булбул ба ҳангоми саҳар Хонд сар то пову по то сар ҳадиси гул зи бар. Бобо, Убоб 107.  Дили моро ду раҳ баст он ҷафокор, Вале гардонд дар охир ба як бор. (...) 108.  Бо сари зулфи сияҳ дидам рухи он бут зи дур, Чун зиёда гашт, аз шавқ гаштам носабур. Баҳо 109. Дилам дорад ҳавои он қаду хад, Мукаррар бин навоӣ бедили худ. Бек 110. Номи он маҳ ҷустам, омад бар забонам бегумон, Ҳарчи ҷуз ном аст, зоҳир кун ба маънии ҳамон. Баҳо 111. Лобаҳо бинмуд он моҳи сухангӯ дар сухун, 3-он чи ӯ бинмуд номи лафзи аввал ёд кун. Бадоғ 112. Ишқи ту ба ҷонам оташи ғам афрӯхт, Ҳажрат ба дилам сӯхтани ҷон омӯхт. Гуфтам: «Бинависам ба ту дарди дили хеш», Аз нолаи зори ман дили хома бисӯхт. Байрам 112. Бӯ, ки доманкашон намояд даҳан, Биниҳам сар ба пои он доман. Баҳо 113. Бода гар набвад, ки сармастӣ кунам аз лои ӯ, Зарфи ӯро гар бубинам, сар ниҳам бар пои ӯ. Бадоғ 114. Дар сар чу гул аз дарам ҳавое фиканад, Дар хаташ дар дарун балое фиканад. То кай дорад бар сару охир гардун, Ҳар якро з-он ба зери пое фиканад. Бобур 115. Аъдо, ки тариқи ростӣ кам бибаранд, Аз зикри ҷамилу касби он бехабаранд. 3-аҳбоби дилу зоҳири онон, ки якест, Дар ҷустани номи нек аз сар гузаранд. Баҳо 116. Нигар баҳори маро бе висоли он хуршед, Ки холҳои паёпай зи рӯи ӯ пӯшид. Пир 117. Дил гашт ҳалокаш, чу бидидам рухи покаш, Пӯшиду намуд он гаҳ дилам гашт ҳалокаш. Баҳман 118. Ҳарими ҳуҷра, тан аз тараб нагардад шод, Ки ҳаст манзили ғам ин бинои бебунёд Боязид 119. Моҳи турки ман миёни ошиқони хеш тохт, Ҳар тараф чун дид як ошиқ, ба теғи кин ду сохт. Бикр 120. Рӯят, бути ман, кард миён ҳоли дигар, Бинмуд чу холи дигару холи дигар. Бадеъ 121. Дил, ки аз баҳри ту музтар гашта, Дур аз васли ту бесар гашта. Баҳо 122. Дил ҳамехоҳад, ки бинад рӯи ӯ, Шаҳсуворе гар набинад сӯи ӯ. Бобо 123. Дилдор, ки расми дилнавозӣ фармуд, Дар пурсиши дил маро басе лутф намуд. Гуфтам: «Зор асту бесару по зи ғамат», Гуфто ки: «Маро низ гумон зи эшон буд». Порсо 124. Маро саргашта помоли ҷафояш, Сари ошуфтаам бин зери пояш. Тоҷ 125. Хоки поят, ки ба хуршедвашон тоҷ кунӣ, То бубинӣ дигар аз арбада тороҷ кунӣ. Тоҷ 126. Бе рафиқон ба боғ кун манзил, То бубинӣ ҷаҳим, вале ҳосил. Тоҷ 127. Оҳи бепоён кашам баҳри дили он офтоб, Дуди оҳамро бубин, охир бигир аз вай ҳисоб. Тақӣ 128.    Кай саодат ёбад аз тақвои худ ҳамчун шақӣ? Гар намуда тарки сар якто нагардад муттақӣ. Туробӣ 129.    3-оташ ба сеҳри он парӣ гашта хароб кори дил, Дар таби бешумори ӯ нест чу ғайри бори дил. Тобон 130. Шитобон омаду шуд меҳр он ҷам, Ба рӯяш аз ҳиҷолат дар замон кам. Тоҷ 131. Маволӣ зи ишқи ту шуд мутарош, Чу шуд рӯи хубат ба по қатрапош. Темур 132. Зайли оҳи ман чу пайвандад ба зайли осмон, Моҳи турки ман кунад мазкур онро ҳар замон. Тур 133.    Номи моҳи турки худ ҷустам, «ба ёдам» гуфт: «нест», Чун равон гаштам ба лафзи хештан гуфто ки: «ист!» Тоҷ 134.  Дил, ки аз рӯи туаш дар изтироб овардаам, Оҳи беғоят кашидан дар ҳисоб овардаам. Собит 135. Ҳар гуҳар дар зери пояш, к-аз Қазо маъво гирифт, Пеши он бут зер шуд з-он рӯ ба боло ҷо гирифт. Ҷумҳур, Ҷавҳар 136.  Бедилони ҳажр бин афтода аз дил бар канор, Карда з-он бас, дил тариқи бехудй расму шиор. Ҷумҳур 137.    Ишқи ту, ки дар дил будаш таъсираш, Мурдам зи ғаму наёфтам тадбираш. Маҳҷур туро ба ҳеҷ чу ҳоҷат нест, Гарчи охир шаванд домангираш. Ҷунайд 138. Чи ҳалқаҳо, ки намудаст бар узори хушаш, Паи ҷунуни мани зор зулфи домвашаш. Ҷунайд 139. Қаддаш, эй ҷон, гар зи оғӯшат шавад, Сарви бӯстонӣ фаромӯшат шавад. Ҷунайд 140.    Эй, фидо ҷонам ба чашми масти ту, Бехудиҳои дилам аз дасти ту. Ҷаъфар 141. Аз ҷафо ғунчаи гул ҷилва чу бунёд кунад, Булбули бесару дил бинаду фарёд кунад. Ҷалол 142.  Ба захми теғи ту гашта дупора фарқи сарам, Аҷаб мадор ба рухсор пораи ҷигарам. Ҷамшед 143.  Бутонанд анҷум баҳар анҷуман, Аз он ҷамъ хуршед шуд моҳи ман. Ҷамол 144.  Донаи холат ба зери лаб хуш аст, эй симбар, Як гиреҳ некӯ бувад, гар ҳам бубандӣ бар камар. Ҷумхур, Ҷаъфар 145. Ҷамъи бедилро, ки дар ҷоми ғамат пастӣ бувад, Сар ба зеру чашм навъи дигар аз мастӣ бувад. Ҷӯгӣ 146. Гуфтам: «ӯ ҳаст, чу чашмаи зиндагӣ аст», Гуфто: «ӯро ба лаъли ман бандагӣ аст». Гуфтам: «зулфат?» Гуфт: «парешонкорӣ», Ҳосил зи ҷавоби ӯ парокандагӣ аст. Ҷавҳар 147. Ҷаври он маҳ зоҳир, аммо худ ба чашмам бенишон, Хуш бувад гар ҷилвагар гардад дигар доманкашон. Ҷобир 148. Эй, сари зулфат шуда абрӯ, ҷамолат офтоб, Чӣ бувад  толеъ шавад тарфи ҷамолат з-он ниқоб. Ҷаъфар 149.    Аз ҷамоли худ чу созад дур зулфи тобдор, Фош гӯям меҳру маҳ. гардад зи ҳар сӯ беқарор. Ҷамол 150.   ............сабо булбули гулрух, ки гашта лол, З-он дам, к-аз он чаман шуда Маҷнуни бемисол   Ҷавҳар 151. Гавҳари лаълаш балоғат менамояд дар сухун, Бас ту ҳам, эй дил, ба алфози балеғаш ёд кун! Ҳаким 152. Эй сабо, ҷонам ба зери хоки пои ӯ фишон, Боз хоки пои ӯ бар гӯшаи чашмам нишон. Ҳабаш 153.    Зи халхолаш афтода бар по нишон, Кунун дил бибояд бувад ҷонфишон. Чомӣ 154. Чун бувад париро бад-он қомати дилҷӯ, Бас бол, ки зад дар талабаш, рехт пари ӯ. Халил 155. Дили девонаи зорам, ки шайдост, Ба рӯи он париваш бе сару пост. Ҳисом 156.    Задӣ бар чашмам, эй турки шикорӣ, Хаданге гирӣ, ки афтод корӣ. Ҳамза 157.    Хубон буданд пеши он лӯъбати Чин, Оҳе ногаҳ кашидам аз ҷони ҳазин. 3-он ҷумла маҳам гашт дигаргуну бирафт, Заррарезон қатраи хайро зи ҷабин. Ҳоҷим 158.    Маро дар ғамат кор беҳосилӣ аст, Ба дил бехудиву ба тан бедилӣ аст. Ҷаӣб 159.    Гар яке зи аҳбобро пушт нашуд(?) пояндагӣ, Мисли ӯеро бақо бодо ба завқи зиндагӣ. Ҳамза 160.    Дар даҳони хум нигар, к-ӯ боз монда аз хушӣ, Бар раҳи он маҳ, ки бошад моили дурдикашӣ. Ҳабаш 161.    Дар даҳони ёр дандонаш, дило, гар бингарӣ,      Боядат к-онро ба ин дигар мукаррар бингарй. Ҳамид 162.    Эй дил, ар пеши тани меҳнатзада з-он хоки кӯй, Муҳтарам бояд маҳам то ҳамраҳам набвад бигӯй. Ҳусайн 163.    Он маҳ ба рухи хуб аз он шайн барангехт, К-аз орази маҳ қатраи хай ҷумла фурӯ рехт. Ҳамза 164.    Эй муғбача раҳ гил шуда аз чашми тари ман, Хишти сари хум бар раҳи майхона бияфикан! Ҳабаш 165.    Ба ҳиммат барфишон дурри ягона, Чи бикшояд аз он хашхош дона. Ҳамза 166.    Ғамза бе рухсори хубу қадду зулфаш ҳам накӯст, Гӯшаҳои чашм агар барҳам занад аз нози дӯст. Ҳисом 167.    Оҳи беҳад даруни дида намуд, Ҳамагӣ ранги холи ёр зудуд. Ҳасан 168.    Аҳбоб мувофиқанд ба пушти ҷонӣ, Чун манбаъи лутфу маъдани эҳсонӣ. З-эҳсони ту чун мухолифони бе мағз Овора шуданд, бошад аз нодонӣ. Ҷайб 169.    Зеби ту маҳ ба далв в-эй шӯхи   .... бадхӯ, Чун рафт хирмани маҳ, охир чӣ бояд, баргӯ?! Ҳомид 170.    Чун бибарад ҷом ба сӯи даҳан, Қатра зи лаб пок кунад моҳи ман. Хон 171.    Чу муҳтасиб сӯи майхона ёфт дасти газанд, Дараш кушуду равоқаш кушуду бом фиканд. Хусрав 172.    Ҳуру тӯбӣ нест толеъ рӯи хуби он бадмаст, (?) Аз дарахте, к-ӯ ба нахли қадди хубон ашбаҳ аст. Хон 173.    Шайх дар майхона шайн ангехта, Дур шикаста, бодаро ҳам рехта. Хон 174.    Он ки бо лаъли лаби ҷонбахш ҷонони ман аст, Чун намояд холи мушкин зери лаб, ҷони ман аст. Холид 175.    Нуқтаи мушкин зи ораз гоҳ пӯшад моҳи ман, Гоҳ бикшояд паи сайди дили гумроҳи ман. Хусрав 176.    Халқро аз бедилӣ сад чоки доман шуд аён, Зад савори новакандозам чу доман бар миён. Холид 177.    Ҳамчу акси сунбули тар бар зулоле аз хушӣ Зулф дар оинаи он рӯ нигар бо саркашӣ. Ходим 178.    Ман, ки дар наззораи рухсори хубон нодимам, Он рухи некӯ ба рӯям неҳ, ки созӣ ходимам. Хуррам 179.    Пири дайри мо зи дасти муҳтасиб чун дарра канд, Даставу нӯгаш бурид он гоҳаш андар хум фиканд. Холид 180.    Доно, ки лақаб баҳри диле мемонад, Хоро гӯяд дили туро гар донад. Хон 181.    Он ҷавони содарӯ болои лаб бинмуд хол, Даст шӯяд аз дили худ, з-он ки мушкил гашт ҳол. Халиф 182.    Он хол чу дидӣ, бингар бар рухи ёраш, Бас, домани он зулф нигаҳ кун ба канораш. Хайём 183.    Сурати чашм баҳам барзадани он айёр, Рӯ зи мо сохт дигаргун ба ҷафо охири кор. Халил 184.    Моҳи ман чун ҷилвагар шуд, муштарирухсор буд, Пеш чун шуд муртафеъ, хуршед ораз менамуд. Холид 185.    Ҳоли дил бингар, ки то гашта ба зулфат пойбаст, Чун худӣ гар ёбад, аз инсоф гардад зери даст. Худодод 186.    Фидо кунам дили худро ба ҷои он ногоҳ, Ҳамдарди хеш магарам кунад маро он моҳ. Халаф 187.    Зи зулфи ёр чу пӯшида шуд маҳи рӯяш, Намуд ҷои маҳ рӯ камони абрӯяш. Халил, Ҷалил 188.    Баст чун зевар ба зулф он гаҳ рухи некӯ кушуд, Хол бар рӯи наку гаҳ зеру гаҳ боло намуд. Довуд 189.    Сарват ба салом омада чун қадди ту дида, Бинаш ба лаби ҷӯ ба ҳамон қад хамида. Довуд 190.    Пеш ту агар аён шавад меҳнати мо, Бо оби ду чашм оташи фурқати мо. Шак нест, ки дар дилат асар хоҳад кард, Дарди дилу дуди оҳи беғояти мо. Дӯст 191.  Бӯи зулфатро ду қисм омад ҳисоб эй нӯшлаб, 3-он яке ратб-ул-лисон омад Аҷам з-ин як Араб. Дилором 192. Ғунчаи боғу гули раъно нигар, Ҳар тараф бори дили моро нигар. Дониёл 193. Ҳаст ҳар, сӯ бингарам, васли қадат ҳосил маро, Нест бар ҳар сӯ хаданги ғамзаат дар дил маро. Доро 194.    Рухи некат бало в-он холи ҳинду, Худоро, пӯш холу руи неку! Деҳдор 195.    Аз баҳри рухат дили балокаш дорам, В-аз зулфи ту хотири мушавваш дорам. Дар оҳи дилам даме нигар, к-андар дил Бинӣ, ки чӣ шӯълаҳои оташ дорам?! Дӯст 196.    Шамъваш    .... қомат    .   .   .   ,   , Дӯш ба худ ҷилва дод, ончи бар оро   .   .   . Дарвеш 197.    Зулфи рӯи ӯ ба дарди дил чу омад ҳосилам, Ин дам он хоҳам, ки гардад шод бо дарди дилам. Довуд 198.    Аз ӯ дод онҳо, ки зоҳирашон буд бо дил яке, (?) Чун худӣ хоҳанд дар як паҳлӯи худ бешаке. Довуд 199.    Бурун натвонад зи ғам он бути  бадхӯ, Бечораву бетоқате ҳар тарафи ӯ. Довуд, Нуҷум, Наҷм 200.    3-оҳам шаби фурқатат ба мардум Дар дуд намуда шамъи анҷум. Зуннун (Зу-ал-нун) 201.    Зулфу холат вобаҳам доранд в-он рӯ аз ҷунун Сар ниҳодам бар раҳат, аммо пушаймонам кунун. Рустам 202.    Гуфтам: «эй дил, сустӣ андар меҳри гулрухсори ман». Гуфт:         «Рустам» он чи гуфт, он аст номи ёри ман». Райҳон 203.    Ҳаст дарё гӯшаи чашми дурафшонам, нигар! То шуд аз як сӯ маҳ, аз як сӯ ҳилолат ҷилвагар. Рамазон 204.    Аз фироқаш чун ба ҷон ояд дилам, Рӯ намояд ёру бирбояд дилам. Рамазон 205.    Чун даҳони ӯ цигин омад паи дафъи фиғон, Ҷӯям он маҳро, ки касро мӯҳр месозад даҳон. Вайс 206.    Шуд дили решам дуву аз вай шуд шарори шӯъла пок, Гӯшаи чашме гар он тифл афканад бар вай чӣ бок? Рашид 207.    Дорам дили реш, ки з-ӯ маҳест баафғон, Магар ҳар чи халоси зулм рӯ ба ман орад. Рукн 207.    Зи оби дида бин дар баҳр ёрам, Дури ғалтон, печад дар канорам. Зирак 208.    Чун дили сӯзони маро дид ёр, Сӯхт дилаш бар дили мискини зор. Зирак 209.    Зор бингар бар сари кӯяш мани беморро, Бар дили зорам нигар доғи фироқи ёрро. Зирак 210.    Ёри моро дар хиром омад чу қомат бе шаке, Меҳру маҳ аз ҳар тараф пешаш намояд даҳ яке. Зоҳид 211.    На бар сари роҳат сарам андохтӣ бо теғи кин, Ҷониби дигар тани хамгаштаам афтода бин! Зайн 212.    Гуфт он кас, ки дури гӯшу рухи хуби ту дид, Гӯиё қатрае аз чашмаи хуршед чакид. Зулайхо 213.    Моҳе, ки хол дорад агар дар дил оварад, Худро дигар ба ғайри худ аз кибр нангарад. Сикандар 214.    Чун кушоӣ ду сунбули мушкин, Бишкану тобашон дар оина бин! Сикандар 215.    Ишқ санади вай, ҳоли ӯ гуфта, Ҳар куҷо ҳаст ринди ошуфта. Суҳайл 216.    Муштариву Зӯҳра гардад бо ҷамолат ҷилвагар, Гар ба шамс он як ниҳад паҳлӯву ин як бар қамар. Салмон 217.    Диламро дар чаман бе қадди ӯ гар ҳаст фарёде, Ба сомон бин, ки дорад пойбӯси сарви озоде. Сулаймон 218.    Бас, ки номи олият бар торами гардун нишаст, Чун баромад меҳру моҳу муштарӣ номи ту гашт. Соғар 219.    Ҷуз сар сӯхтану оҳ надоранд дигар, Зи аҳли меҳрат, ки намоянд ҳама зеру забар. Санҷар 220.    Дар чаман то дид савсан қомататро, ҳам шаҷар, Он яке бе об в-ин бебарг шуд, эй симбар. Санҷарбек 221.    Чаро бар кини дил бар тарфи абрӯ афканӣ сад чин? Ба рух меҳри аён мекун, худоро дар миён мебин. Сӯҳроб 222.    Баски дар кӯи ту ҳар сӯ ошиқи шайдо давид, Ними дил аз сайри кӯят об шуд, дар по чакид. Сӯҳроб 223.    Рафт чун маҳбуби рӯпӯши мани шайдо зи шаҳр, Оқибат аз шаҳр бояд канд, к-он ҷо нест баҳр. Сӯҳроб 224.    Гуфтам: чу шакли бехуди он сарви моҳрӯ Будаст паст пеши қадат. Гуфт: «Боз гӯ!» Сироҷ 225.    Зи инфиоли он маҳи фархундачеҳр, Хешро навъи дигар бинмуд меҳр. Сӯҳроб 226.    Анҷумани бекаронаи мо ҷӯ, Гавҳари ноёб дону шукри наъим гӯ! Саъдӣ 227.    Чашм бар хуршеду маҳ н-ояд маро, К-он маҳи хуршедваш бояд маро. Сироҷ 228.    Калла гӯшаи он маҳ чу бишкаст, маст Сару тоҷи шоҳон бад-он сон шикаст. Сӯҳроб 229.    Аз латофат ҳарчи дорад офтоб эй моҳваш, Дода фар хоҳад висолатро, ки бо он ҳаст хуш. Соқӣ 229.    Бо ошиқ он замон, ки шуда рӯи ёр фош, 3-ошуфтаҳолӣ омада зарбахшу хӯрда пош. Сироҷ 230.    Бар лаби ҷу то баромад қадди он моҳи Чигил, Сарвро пеши қадаш бин сар ба зеру по ба гил. Саъид 231.    Булбули рӯҳам, ки хоҳам ҷои ӯ зери суман, Донахораш карда дастомӯзони симинбадан. Саодат 232.    Орзуи сӯзи ишқамро ба хотир доштам, Дар дили худ доғи ӯ аз бехудӣ бигзоштам. Салмон 233.    Номусулмоне, ки номаш гашта ҳар сӯ мунташир, Дур набвад гар бувад бо номи охир муфтахир. Сулаймон 234.    Ба кӯи ишқ зебу зинати Фирдавси аъло деҳ, Чу шаъни ӯ азим омад ду ҷо, он ҷо маро ҷо деҳ. Шаҳоб 235.    Замоне, к-он шаҳи хубон бало ангехтан гирад, Дили мо об гардонаду хун рехтан гирад. Шаҳоб 236.    Шахрб соз яке ба базму нӯш кун маи ноб! Бигир, мутриби хушлаҳҷа, соз бо мизроб! Шаҳоб 237.    Моҳи шаҳрошӯби ман з-ошӯб дилҳо мебарад, Не, ҳамин дил саркашӣ низ аз дили мо мебараД. Шаъбон 238.    Дӯш майли базми ӯ кардам, дилам бетоб буд, Шамъро дилмурда дидам, посбон дар хоб буд. Шуҷоъ 239.    Ваҳ, ки сӯзанд ҳамчу ғамнокон, Дил зи шамъи ҷамоли ӯ покон. Шуҷоъ 240.    Дили маҷнун ба кӯи дӯст биштофт, Зи рӯи хеш он шайдо даво ёфт. Шомӣ 241.    Зи баҳри мавъиза шайхе, ки сӯи мо бигзашт, Зи шӯълаҳои ғами мо дилаш гудохта гашт. Шомӣ 242.    Аз шаробам талхкомӣ шуд Худо безор аз ӯ, Гарчи охир ногузир аст ин дили бемор аз ӯ. Шаҳриёр 243.    Шаҳриёре, ки дилозори ман аст, Ҳам шаҳу ҳам маҳу ҳам ёри ман аст. Шараф 244.    Дид чун дил холҳои шӯхи он хуршедрӯ, Аз шааф ду хол як-як канд аз хуршеди ӯ. Шаҳриёр 245.    Ба кунҷи оқибат чун овард рӯй, Дили мо чун маҳи маснад зи ҳар сӯй. Шуъайб 246.    Дар самоъ омад ба айш он дилбари олиҷаноб, Ҷо ба дил карданд Меҳру Муштарӣ аз изтироб. Шодӣ 247.    Кушодӣ баҳори рухат, к-офтобест, Чу зарра аз он дилам изтиробест. Шамс 248.    Зи шарму фисқ, эй маҳи шакарборӣ, Яке дориву дигар як надорӣ. Шамс 249.    Он тифли сухангӯ чу ҳадис оғоз ӯ, Вайро ҳама дар сухан ба бепардоз ӯ. Ман мастаму  …….. То орази маҳ намуд хокам соз ӯ. Шопур 250.    Шукр дорам, к-он парӣ дар ҷилва чун ораз кушуд, Рӯи дил нанмуд агар аввал, вале охир намуд. Шопур 251.    Зи ашки беҳади ғалтони ман шудаш маълум, Ки бурҷи авҷи уммедам ба хок рехт нуҷум. Шараф 252.    Чун зи рӯи моҳ холи мушксо созӣ аён, Зулф пӯшад холи моҳи рӯи худ гардад ниҳон. Шаҳвор 253.    Фаҳмро даъвои хубӣ шиор аст, Касе, к-аш меҳр гуфт, он гоҳ дор аст. Шуъаӣб 254. Кай намояд офтоби ............. назархез андаке,  Моҳи рӯпӯши ман ар худро аён созад яке. Шайх 255.    Лоиқи васлаш касе, эй дил, надонӣ ёфтан, Халқи олам ҷамъ агар созӣ, тавонӣ ёфтан. Шаҳоб 256. Чун ба хубӣ ҷилвагар шуд моҳи ман доманкашон, Моҳ агар доманкашон ояд, бувад аз вай нишон. .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   . 257.    Гарчи дилро бувад дар ҳиҷрон басе ранҷу малол, Бар сӯяш бингар нишони сӯҳбат инак аз висол. Сафӣ 258.    Чу дорад соф-софи бода ёрам, Дигад як қатра боқӣ кай гузорам? Санам 259.    То об шуда дил аз ғами симбар аст, Дар гӯшаи чашмам аз тарашшӯҳ асар аст. Садр 260.    Ба чашм сарв куҷо ояд аҳли бинишро, Қабо чу ҷилва намояд аз он қаду боло. Садр 261.    Бувад к-он холи лаб боло намояд, В-агар поён намояд, дил рабояд. Тоҳир 262.    Исме, ки аз шараф садафи пурҷавоҳир аст, Аз нуқта зи ҳиндуи холи ту зоҳир аст. Муин 263.    Эй ёр, чу рух дар дили ман бинмудӣ, Меҳри дигарам бар сари меҳр афзудӣ. Монӣ 264.    Чу моро дид, он дар ҳусн ояд, Ниҳон шуд бениҳоят — бениҳоят. Ҳорун 265.    Оҳи дил кори мани шефта о.хир кард, То ки он сарви равон шеваи худ зоҳир кард. Ёрӣ 266. Чун шӯълаи он орази некӯ бинанд, Дигар сӯи он лаъли сухангӯ бинанд. Худро сӯзанд дилфигорони фақир, В-он гоҳ фиреби беҳади ӯ бинанд.

Одам 1. Агар қонлн дилимга ғамзанг ўқи туташ  бўлмаса, Нима учун унинг юқори ва қуйисида кўнгил қони кўринади? Муаммонинг ечими1 (ҳалли) Ёрнинг ғамза ўқи (киприги — алиф бўлиб, ундан кейин кўнгил қони —«дам» кўринса,  бўлади. (Араб тилида «дам» қон демакдир).    Бу ўқдан олдинги    кўнгил қони «мадд» белгиси бўлиб, ёзилади. Қалб қоидасига асосан унинг акси  — дам—қондир Бу   ~   белгиси алиф устига қўйилса,   —Одам исми ҳосил бўлади. Одам 2. Лоланинг доғи ва қизил ранги кам бўлади, деб айтма, Ўтнинг шуъласини кўнгил қони устига қўйсам бўлади. М. Е: Ўт — оташ  нинг шуъласи, яъни биринчи ҳарфи бўлиб, уни кўнгил қони —    — дам устига қўйсак,   — Одам исми ҳосил бўлади (Араб тилида      — «дам» қон демакдир). Амин 3. У шўхнинг номини талаб қилсанг, Алангасининг шуъласидан ақл ёнади У ичаётганда шўхлик қилса, Бу ишнинг охирига қарасанг, номини топасан. М.Е.: Шўхнинг ичаётгани — май бўлиб, унга «ан» —  ни жом қилсак, (анжомаш сўзи бунга ишорадир), яъни бу жомга  — майни қўйсак, —    Амин исми ҳосил бўлади. Амин 4.    Соқий ўртадаги махсус қадаҳни яширса ҳам, Ғам йўқ, чунки ўша қадаҳни бошқа шаклда    яна келтирди. М.Е: Соқий   — ўртадан    қадаҳни яшириб, у «он» —   ни бошқа шаклда келтирса,        —    Амиин исми ҳосил бўлади. Омир* 5.    Сенинг бошингдаги қора сочингни кўрдим, Шул сабабдан эшигинг тупроғини танладим. Амон 6.    Эй дилни ўртовчи гўзал, висол кечасида жилва қил, Қаддингни бизга кўрсат, шамни куйдир. М.Е: Гўзал жилва қилса,       «намо» —        нинг қадди — болоси     ҳарфини қўшилса,      бўлади. «боло, намо, бамо»га асосан  ни га кўрсатсак, бўлади. «Азон шамро бисўз»га кўра    Даги   ни куйдирсак, — Амон исми ҳосил бўлади Обил 7. Алифга ўхшаган қадди саркашлик билан олдинга келиб бало бўлди. Энди ўшал ҳаракат билан кўпроқ жилва қиляпти. МЕ.:«бало» —     даги саркаш қад, яъни    олдинга келса,    — Обил исми ҳосил бўлади. Аёз 8.    Ёшланган кўзимни ўз ёримга суртдим, Бир томонда киприк, бошқа томонда кўзим қорачиғига қара. МЕ.: Ёр — нинг бир томонидаги киприк  — алиф бўлиб, иккинчи томондаги кўз қорачиғи нуқтадир. Улар   — ёрга қўшилса,  Аёз исми ҳосил бўлади. Афлаҳ 9.Сочининг  айрилиғидан дилимизнинг ҳолига  қара, Қад-қоматисиз дилимизнинг ҳолига боқ Амин 10.    Ой юзли гўзал дилни куйдираётган пайтда, Майни бергин, ки дилларни равшан қилсин. М-Е.: Май —     он—    нинг   дилига   кирса,    — Амин исми ҳосил бўлади. Анис 11.    Булбул боғда сенинг қаддинг сифатини айтганда, Шамшод ғамгин бўлди-ю,  ниҳоятда хафа  бўлди Сенинг қаддинг жилва  қилиб,  боққа  кирганда, Шамшод ғамга тўлиб юзини боғдан яширди. Аёз 12. Агар у бевафо сенинг олдингда бироз тўхтаб турса, Дилингни безовта бўлишидан халос бўлиши  аён бўлади. Илёс 13- Ёр лаби оби ҳаёти устидаги боқий «Хизри Хат»га (майин тук), Кимки унга ўхшаса, биз унга муштоқмиз. Анис 14. Ёрнинг кўчасидан эсган шабада, Менинг оҳим ўтидан тутун ва чўғларини мумкин қадар ҳайдади. Афзал 15. Эй хожа, сен фозил деб билган кишининг Номини энг яхши деб ўқишинг керак. М.Е.: «Фозил» —    деб билган киши номини «ба-важҳи «аҳсан» ўқилса,   — Афзал бўлади Ахи 16.    Ёр хурсандчилик билан юзинн кўрсатса-да, Мудом хафалигидан унинг юзини кўрмайди. Ихтиёр 17. Кимки унинг давлатидан қадаҳ ичувчи бўлса, Муқаррар ўз бошини ёр олдида бой беради. М.Е.:     — ёр олдида боши билан ўйнаса,  — бўлади    («бохт» — ўйнади). Энди унинг боши,  яъни — ҳарфи кетса,    — Ихтиёр исми ҳосил бўлади Иброҳим 18. Йўлда унинг қоматини кўриб, ашким денгизи тезлашди, Оёғининг остига тўкилган сувим  (кўз ёшим) бошдан ошди. М.Е:  Йўл —   — раҳда ёр қомати   — ни    қўйсак,  бўлади.  Энди сувим     —обам бошдан ошса,  — Иброҳим исми ҳосил бўлади. Искандар 19. Сочинг тунида лабинг ҳаёт чашмаси сари шошилган  (киши), Зулматга ҳаёт сувн ахтариб бориб, унн тополмаган (киши)га ўхшайди. М.Е.: Талмеҳ қоидаси асосида ечилади Зулуматга ҳаёт суви ахтариб бориб, уни тополмаган кишн Искандардир. Оҳи 20. Эй парнваш гўзал, сенинг ойга Ухшаган гўзал юзинг мени ташвишга солди. Исфандиёр 21. Яхши ном қолдириш ва ёрга абадий пайванд бўлиш учун, Ёрнинг қанди устига бир пашша   қўнишини ҳам истамайман. М-Е.: «Ёрнинг қанди» — қанди ёр — унинг устида бир пашша бўлмаса,    — бўлади. Пашша — — магас — — абжад ҳисобида 60 бўлиб,  — ҳарфининг сон қийматидир.      дан  бири бўлмаса,   қолади. Унга «як» сони қиймати қўшилса,  бўлиб, таркиб топса,     — Исфандиёр исми ҳосил бўлади. Ифтихор 22.    Бизнинг шоҳимиз душманни  йўқотиш учун жазм қилса, Жанг кунида ғалабасини қиличлар билан кўрсатади. М.Е: Ғалаба — фатҳ — сўзинннг сурати, яъни ҳамшакли   дир. Энди қиличлар — алифлар кўринса,  бўлади. «рў з-разм> дейилгани учун — разм— — жанг сўзининг юзи   ҳарфини олиб,  таркиб топса,  — Ифтихор исми ҳосил бўлади Исҳоқ 23.    Менинг кўзимнинг булути бу томонда, Унинг қоши чақмоқ (яшин) томонда. Айюб 24.    Васфи абадин ва безавол бўлган Қайнум (Аллоҳ)ни. Бизнинг дилимизга қарасанг у абадий (жойлашгандир). Ашк 25.    Қадр-қиймати пок дурга ўхшаган кишининг номи, Ҳалок бўлган кўздан оқаётган кўз ёшнинг бир томчисидир. Ашкбўс 26. Менинг ҳурккан дилим кўзингга ҳасад қилади, Кўз  ёшларим  сенинг оёғингни ўпишни истайди. М.Е.:   «Оби дида» — кўз   ёши — «ашк»—     бўлиб, у «пойбўс» қилса, яъни    — бўсни оёқ    қилса ,— Ашкбўс исми ҳосил бўлади. Аршад 27- Гўзалимизнинг ҳар томони офтобдир, Энди билсам, Санам лотдан экан. (Лот — Шуъайб  пайғамбар    қавми  чўқинган  бут номи) Анварий 28.    Юзингдан мингларча мурод гули очилгандир, Эй гўзал, шакарга тўла боғ жамолингдан очилсин. М-Е.: Муаммонинг тародиф қоидасига кўра «пур» — сўзининг ҳамшакли «нур»   бўлиб, «эй» — сўзи очилса ва  ни қопласа,  — Анварий исми ҳосил бўлади. Абубакр 29.    Унинг қоши шўхлик билан намоён бўлди, Энди унинг қоши холини қуйида кўр. МЕ.: «Абрў» — қош  шўхлик билан кўринса,  — ҳосил бўлади. Энди «нигар» — — қара сўзидаги нуқта (хол) қуйида кўринса,  бўлади ва улар бирикса,   — Абубакр исми ҳосил бўлади. Ашраф 30. Менга мойил   бўлган гўзални ошкор айтаман, Нимаики деган  бўлсам, охирида ҳосил   (тайин) бўлади М.Е.:«фош» —     десак,   талмеҳ    қоидасига    кўра «моҳ» — «қамар»—  дан   ҳарфини олсак,  — бўлади. Энди «фош» гуфтам»дан    ни охирига олсак,   — Ашраф исми ҳосил бўлади. Уммат 31- Дил сенинг қаддинг ва оғзингни кўриши булан, Сўздан бошқа (нарса)ни ошкор қилмайдиган оғзини унга қўйди. Афридун 32.    Худо давлат аҳлларини иззат-ҳурмат тахтига яратди, Лекин манманлик, қайсарлик ва кибру ҳавосиз яратмади. МЕ.: «Офариду» — сўзига«нест»—  сўзи бошидаги   ҳарфи  саркашлик қилиб, охирига ўтса,  — Афридун исми ҳосил бўлади. Анис 33.    Оёғинг заҳмат чекиб мен томон келса, Менинг жоним ҳар тарафдан сенга фидо (бўлсин). Ардашер 34.    Даврондан нимаики топган бўлсанг, иккига бўлинган бўлиб, у дилдир. У дил  яраланган  бўлиб,  иккига   бўлинса,  қўрқув йўқдир. М. Е.: «Дил»— араб тилида «қалб» бўлиб, унинг яна бир маъноси «тескари»дир. Агар «реш» — —қалб бўлса,  бўлади. Яна —дил реш бўлса, — яраланса,  қолади ва  бўлади. Энди — агарнинг дили, яъни ўрта ҳарфи яраланса, — қолади ва таркиб топса, — Ардашер исми ҳосил бўлади. Илёс 35.    Дилнинг илтимосига қара ва белингдаги камарни еч, Юқоридан пастга қараб гавҳарлар тўкилсин М.Е.:«Илтимос»—  нинг дилига қарасак, ўртадаги ҳарф   —дир. Қамар ечилса, — бўлади. Энди гавҳарлар, яъни нуқталар тўкилса ёки пастга тушса —Илёс исми ҳосил бўлади. Ихтиёр 36.    Ишқниинг зикри мени хўжалар каби, ёр олдига бош ва оёқсиз қилиб қўйди. М.Е.:«Бесарупо сохта» иборасидаги «сохта» — сўзи бош ва оёқсиз бўлса,   — бўлади   (боши ва охиридаги ҳарфлар соқит қилинади). Энди у «ёр» — олдига борса,  — Ихтиёр исми ҳосил бўлади. Адош 37. Дилнинг дардига қара, ошиқ сенинг ғамингда тоғ ва даштда, У ейилиб кетгани ва бу хароб бўлгани каби, бош ва оёқсиз бўлди. Абук 38. У сарв (гўзал) сув ёқасида тўхтаб турибди, Лекин оёғини гулнинг юзига қўйиб турибди . М.Е.: Сарв, яъни    «сув»—  об ёқасида турса, — бўлади     об ёқаси   ҳарфидир). Энди у оёғини     нинг юзига қўйса,   —Абук исми ҳосил бўлади     гулнинг юзи, яъни биринчи ҳарфи — дир). Алванд 39. Сунбул ва сарвни орзу қилма, Ул дилдорнинг қадди ва зулфига пайванд бўл. М.Е.:Дилдорнинг қадди  ҳарфи, унинг сочи — зулфи эса  ҳарфидир. Улар қўшилса,  бўлади. Энди «пайванд» ишорасига кўра «ванд» —  нинг изидан борса,  —Алванд исми ҳосил бўлади. Амон 40. Дилим номингни тўғрилик билан ёзган эди, Ундан дилим узукка ўхшаб нақш чиқарди. М.Е.: «Ном» — ростлик—тўғрилик билан ёзилса,   бўлади (ростлик  дир). Энди дилга узукка ўхшаб нақш қилинса, — Амон исми ҳосил бўлади (узукдаги нақш муҳр каби босилса, тескариси қоғозга чиқади). Аҳли 41. У Зуҳрага ўхшаган гўзал қаддини кўтарганда, Қуёшнинг устида жой олади, деб айтдим. Одина 42. Эй зулфнинг юз афсун билан дилга рақам қилган (киши) ўқиш учун бу саҳифани тескари қилсанг яхшибўлади. М.Е.: «эй»—   нинг дилига   (ичига)   зулф, яъни   ҳарфи кирса,   бўлади. Энди «беҳ» — яхши   тескари қилинса,   — на бўлади ва таркиб топса,  — Одина исми ҳосил бўлади. Оҳи 43.    Тонгги майни ичиб, шод ва маст бўлганидан, Тоза майни тўкди ва лабини тишлади. М.Е.: У ой — «моҳ»—  май— ни ичса,  бўлади. Энди лабини тишласа,  ҳарфи кетиб,   Оҳи исми ҳосил бўлади. Уммат 44- Бизнинг дилимизга висолни лойиқ кўрмади, Бизнинг гўзалимизга май қуйқуми ҳам керак эмас. Обил 45.    Дилимда қад ва юзинг иштиёқи ортди, Уни ахтариб,   чаманга йўл олдим. Аввал бир саркашлик   билан олдимга келди, Шу пайтда бир гул раъно шакли билан кўринди МЕ.: Саркаш сарв  ҳарфидир. «Гул»—  бошқа шаклда кўринса, бўлади ва таркиб топса .— Обил исми ҳосил бўлади. Амин 46.    Юзинг қуёшини яширганингда, ой ва юлдузга қара, Улар яширинганда у яширган юзингни яна кўрсат. Обил 47.    Лабинг жон бағишловчилик қилганда, Жон ва дил бош ва оёқсиз бўлиб қолади. М.Е.: «лаб» — нинг қалби— бўлиб,  уни кўрганда «жон»—   ва     —«дил» қўл ва оёқсиз бўлса,   қолади.  (  нинг қўли  ва оёғи     кетса,    қолади,  нинг боши  ва оёғи   кетса, ҳеч нарса   қолмайди).  Бу    га   қўшилса,    Обил исми ҳосил бўлади. Авҳад 48. Бирор киши ўз дили билан ошнолик қилса, У бир марта ўзидан жудо бўлиши керак. М-Е.: «Як» — араб тилида   —«аҳад» бўлиб, у «худ» — — ўз сўзининг дили—ўртасидаги  ҳарфи билан ошно бўлса,  — Авҳад исми ҳосил бўлади. Ифтихор 49. Дил бошқа гулзорнинг ҳар тарафидан мақсад истаса, Очиқ айтаман: ҳар тарафда бошқа-бошқа тиканни кўради М.Е.: «Ком»—    — мақсаднинг  дили   ўртадаги ҳарфи   ҳарфидир. Энди «фош гуфтам»  («фо»сини айтдим)дан    «то  бибинад»   («то»ни кўрса)дан     олинса,  бўлади. Ишорага кўра ҳар томондан бошқа  тикан «хор» — ва    ни кўрса,   —Ифтихор   исми   ҳосил    бўлади. Ифтихор 50.    Дил сени гулзорлар орасида қидириб, Яланғоч ҳолда тиканлар орасида қолди. М-Е.: бараҳна афтад» — иборасидан     сўзи яланғоч  бўлса, унинг биринчи  ва охирги ҳарфлари кетиб,      қолади. Энди у тиканлар орасида қолса,    — бўлади   ва  — Ифтихор исми ҳосил бўлади. Аёз 51.    Менинг гўзалим ҳар томондан бир ой билан боғланган (алоқадор)   эди. Агар  (уларнинг)  бири қоматини кўрсатган бўлса, бошқаси  суратини   кўрсатди. М.Е.: Ёр —  нинг бир томонидаги қомат кўрсатган ой  —алиф. ва иккинчи томондаги  —ўз суратини кўрсатса, ва таркиб топса ,  — аёз исми ҳосил бўлади (муаммонинг «тасҳиф» амалига асосан сўзнинг ҳамма ҳам шакли олиниши мумкин). Одам 52.    Фақирликка боғланиш — озодлик, фароғат маъносидадир. Мен шундай келдимки, унга боғланишим мумкин эмас. М.Е.: Муаммо  иккинчи  мисрадан  ечилади.  «Омад»—  ни шундай қиламизки, у боғланмаган бўлсин, яъни ҳарфлар бир-бирига боғланмасин. Унда      исми ҳосил бўлади. Аёз 53.    Менинг яраланган дилим мақсади учун қошининг бир чеккасини кўрсатди, Лекин у ой (гўзалнинг) имконияти бўлса ҳам уни оз кўрсатди. М.Е.: «Гўшаи абрў» — нинг — чеккаси  ҳарфи ва «Реш» — сўзининг дили   ҳарфидир. Улар бирикса,  бўлади. «Онро»даги— ро кам кўринса,  бўлади. Ва ҳамшакли   дир. Улар таркиб топса   —Аёз исми ҳосил бўлади. Оҳи 54.    Дилбарлар давраси орасидаги сарвиқомат, Зуҳрага ўхшаган ой бизнинг ёримиздир. Ихтиёр 55. Эгилган камон қошининг ҳар тамонида бало ўқлари бўлиб, Икки тамонидаги ўқ бизнинг балойи жонимиздир. Имом 56.    Эй дил, бирпас менга бетоқатликда сирдош бўл, Менинг ноз қилувчи гўзалим сув бўйига чиқди. М.Ё.: «Сув» — араб тилида «Мо» — бўлиб, унинг бўйи (қирғоғи)га «Мо»—   келса,  —Имом исми ҳосил бўлади. Имом 57.  У раҳмсиз (гўзалимнинг) шиддатидан пайдо бўлган яширин доғларни, Этак тортиб келган у гўзалга (ой)га кўрсатаман. Амин 58. Чаманда гулюзлиларнинг ҳар бири бир томондан ўрин олганда, Менинг ўртадаги сарв қадли гўзалим юқоридан жой олди. М.Е.: «Миён» — ўртадаги «Сарви равон», яъни  ҳарфи юқоридан жой олса,  — Амин исми ҳосил бўлади. Улуғ 59. Ёр келдию, унинг қадди ва сочи олдинда кўринди, Лекин унинг бири унда кўринди, бошқа бири эса сокин эди. Улуғ 60. Дил унинг доғидан ниҳоятда ўртанса, Ундан дардининг доғи кўпаяди. Амир 61. Эй кумуш танли гўзал, Ой ва Қуёш сенга даъво қилганликлари учун, Хижолат бўлиб, бир-бирларидан яшириниб юрадилар. М.Е.: «Меҳр»  — — Қуёшнинг  юзи    ларфи ва Ой — «Қамар» — нинг   бир   юзи    ҳарфидир «Гуйё» дейилганлиги учун улар «Ио» —  нинг ичига пинҳон бўлсалар   —Амир исми ҳосил бўлади. Одам 62. Гўзаллар мажлисида ҳозир бўлган у гўзал, Бошида дилбарлик ҳавасини ҳосил қилди., Гўзаллик даъвосини қилиб сенинг томон келдию, Бошига нима хаёл келган бўлса ташлади. М.Е.: Муаммо рубоийнинг охирги мисрасидан ечилади. Яъни «Омад»    — — «келди»    сўзининг  бошида нимаики бўлса, уни охирига ташласак ёки   мадд    ~белгисини  («ўқилиши»    )   охирига қўйсак        —Одам исми ҳосил бўлади. Ахтам 63.  У шўх фалак сингари фо қилишга киришса, Кишиларнинг толеъ юлдузлари бош ва оёқсиз бўлади. М.Е.: «Ахтар» —  — Юлдуз оёғи — ҳарфи ўрнига «мардум» — — кишилар сўзининг бош ва оёғи бўлган  ҳарфи қўйилса,   — Ахтам номи ҳосил бўлади. Адҳам 64. Ёрга  (ёзган)  хатимдан ҳеч нарса ҳосил бўлмади, Дил дардига бедиллик хабари келса, нима қилади. Аёз 65. Эй жон, лабинг ҳажридан менинг йиғлаётган кўзим лаълга ўхшаган қизил қонга тўлди. Амон 66. Қадинг, ёдида бизнинг ҳурккан кўнгил қушимиз, Сарв устидаги бош ва оёқсиз тустовуққа ўхшайди. Асирий 67. У ой гўзал яшил либос кийса, Унинг этагидан қўлимни қисқа қилмайман (этагини ушлайман). Улуғ 68. Қадр   (кечаси)  га ўхшаган зулфи жилва қилса, Ўзидан кетган (бехуд бўлган) диллар олдингда кўринадилар. Убоб 69. Кимки Яккаю Ягона пок (Тангри) билан пайванд бўлса, Дунёнинг бори-йўғидан қутулади,      Одина 70.  Биринчи кундан бошлаб Ҳарамга ҳожат истаб келган кун қайси кун бўлади? Буни яна ўзинг (ўйлаб) кўр. М.Е.: Ҳарамга (Қаъба ёки масжидга) ҳожат сўраб келадиган кун Жумъа—«Одина»— — куни бўлиб, бу талаб этилган номдир. Амон, Амин 71.  У (гўзал) ўтга ўхшаган сув (май) ичганлиги сабабли, Юзи ўтга айланди. М.Е.: 1) «Он» — у «сув»— арабчаси   ни ичса.   — Амон исми ҳосил бўлади. 2) «Он» — у «у» — ўтга ўхшаган сув, яъни «май» — ни ичса,   — Амин исми ҳосил бўлади. Осаф, Сафо 72.    Гўзалларнинг сафига қара, унинг Кўнгил олувчи қадди гоҳ у томонга, гоҳ бу томонга қараб хиром қилади. М.Е.: Гўзаллар «саф» — —  ида унинг қадди, яъни     сафнинг олдига келса,  — Осаф, сафнинг кейинги томонига келса,   — Сафо исми ҳосил бўлади. Амин, Моний 73.    Моний (наққош) у гўзалнинг номини чизиш учун икки марта ўз варақларини ҳар томондан ўртага келтирди. М.Е.: Наққош «миён» —  ўртага  ўзининг варағини—   ва ҳарфларини келтирса,    —Амин, иккинчи марта   варағини ўртага келтирса,   — Моний исми ҳосил бўлади. Одам, Адҳам 74.    Одамлар орасида у дур сочувчи шоҳ қора    отига ўтирди (минди). Энди Адҳамдан Одам қонини тўкади, деб истама. Амин, Амон 75.    У «гўзал» дам маст, дам хумори бўлиб юради, Чунки менинг дилим ва кўзимдан дам шароб ичади, дам кабоб ейди (дилимдан кабоб ейди, кўз ёшимдан шароб ичади). М.Е.:гАгар «у» — он — кўз ёшдан шароб — ёки «май»  ичса,  Амин, дилдан «кабоб» «об»  араб тилида —   ичса,     —Амон исми ҳосил бўлади. Адҳам 76.    Менинг май ичувчи гўзалим май ичишни тўхтатса,  У хумор бўлгандан кейии уни яна топа олади. Амон 77.    Эй гўзал, қара, юзингнинг шавқида Ойии ой демайман ва Қуёшни Қуёш демайман. Аёз 78.    Эй дил, ҳамма гўзаллар келдилар, лекин у кумуш танли (гўзал) ўртага бошқача шаклда жилвагар бўлди. Бадр 79.    Менинг дилдорим бир кечаси менинг ҳузуримга келиб, Тўнини ва кўйлагини ечиб, қўйнимга кирса ёқимли (яхши) бўлади. М.Е.:«дилдор»—  —тўнини—биринчи    ва     охирги ҳарфларини    ечса,   —қолади.  Энди  кўйлаги, яъни  ва  ҳарфларини ечса   қолади. У — «бар» ёки қўйнига кирса,  Бадр исми ҳосил бўлади. Боқи 80.    Ҳўл (йиғлаган) кўз қораси билан эшик остонасини ёпсанг, Унинг гулмнхининг ёнига бошқа бир гулмих ясайман. Баҳман 81.    Дил баданимда ғамнок бўлса, Ундан ғам қолдию ўзи тамом куйди. Баҳо 82.    У тиғ урувчи гўзалдан ақл ҳайратдадир,     Тердан лаби остига бир дур ажралиб тушди. Пир 83.    Бизнинг истагимиз билан у ноз қилувчи гўзал дилнавозлик қилди, Унинг пок юзи ҳар томондан жилвасоз бўлди. Бадр 84 Бўса бериш учун унинг томонидан ҳаракат бўлса, Дўстнинг оғзидан баҳра олсам,  ажаб бўлмайди. Бадр 85.    Ўзимнинг саргашта дилимни унинг эшигига бориб топдим. Бек 86.Эй (гўзал)  лабинг остидаги холни тоза анбардан қўйганингда,    Агар у холни юқорига қўйганингда яхши кўринади. М.Е.: «нек»—  — яхши сўзи  — бек сўзидан киноядир. Нуқтасини (холини) юқорига қўйса, «нек» — «яхши» кўринадиган сўз  — Бек номидир. Бек 87.  Унинг олдидан шошилинч хабар келган шаҳсуворимнинг Оёғи ва қўлидан бир-бир қон томчилари тўкилди. М.Е.:   Шаҳсувор   (гўзалдан)     «пайк» —   — хабар келса, боши ва оёғидаги қон   томчиси, яъни    икки нуқта тўкилса, Бек   исми ҳосил бўлади. Бобо 88. Эй дилнавоз, сенинг ғамингда менинг оҳим ва кўз ёшим, Шамол ва ёмғирдан иборатдир ундан ҳазар қил. М.Е.: «боду боронаст»—шамол ва ёмғирдир — ибораси да сўз ўйини бор. «бо ду бо» икки «бо» билан     Бобо исми ҳосил бўлади. Баҳо 89. Анбар сочли ҳинд авлодидан бўлган ўйинчи, Бошини оёғи ўрнига ва оёғинн бош ўрнига қўйди. Баҳо 90. Яшил ниҳол ўтказган эдим уни замона синдирди ва отиб ташлади. М.Е.: «Ниҳол» — ни замона синдирса, — бўлади ва нуқтасини пастга улоқтирса, — Баҳо исми ҳосил бўлади. Бадеъ, Зайн 91.    Кеча сарвинозимиз юзидаги тсрларини ерга _тўкканида, Қуёш зар келтирдию, унинг оёғининг тупроғини сотиб олди. Поянда 92.    Агар бошим ложувард фалакдан ўтса, ажабланма, Чунки камина бошини оёғинг остига қўйди. М.Е.: «банда — сўзининг ҳамшакли — бўлиб, гўзалнинг оёғи «по» — га суртилса,  — Поянда исми ҳосил бўлади. Баҳман 93. Қошингнинг (ошиқлар) дилини олиб кетиши учун жон ипидан (ясалган) камони бор. Баҳо 94. Баҳор юзини булут пардалари билан тўсди дема, Балки у юзингдан хижолат бўлиб,    юзига ниқоб тортди. М.Е.: «Баҳор» — хижолат бўлиб, бир юзига ниқоб тортса, ҳарфи исқот бўлиб, — Баҳо исми ҳосил бўлади. Бобо 95. Куфр ва дин Ҳақ томонидан яратилди, ҳар   иккаласи бир-биридан қочиб қутула олмайди. М.Е.: «бо ди бо» иборасидан иккита икки    бўлади  (абжад  ҳисобида   нинг сон қиймати икки), иккаласи ҳам «як»—  дан қочиб қутула олмаса,   ва     бўлади ва таркиб топса,   —Бобо исми ҳосил бўлади. Баҳо 96.    Ўша дилни олувчи қаддинг билан хиром қиласан, (Ошиқни) қатл қилиш учун ҳар томон шошиласан. М.Е.:«Танҳо ба он» иборасига кўра.  Ҳарфи «ҳо» —   га тан бўлса,     —Баҳо исми ҳосил бўлади. Баҳодур 97.    Ғамингдан кўзимнинг гирёнлиги фош бўлди. Унинг ҳар бурчагидан дур тўкилаётганини яширинча кўряпман. М.Е.:  «Дар гиря» иборасидаги «дар»—   —«гиря»— араб тилида     букода бўлса,    бўлади.    Энди «ҳар гўша» дан    нинг бурчаги        ҳарфи   — гўша — бурчакнинг  ҳарфига алмаштирилса,   —Баҳодир исми ҳосил бўлади. Баҳлул 98. Кимки ўз ойи (гўзали) билан ёнма-ён ўтирса,   ўз ёнидаги доғларнинг кўпини бир томонга ташлайди. М.Е.: «Моҳ» — ойдан мақсад   ҳарфидир (ой 30 кун бўлиб, абжад ҳисобида  дир) бу ойнинг ёнида, яъни «паҳлу» — — сига ўтирса, бўлади. Энди ўз ёнидаги доғлардан кўпини (уч нуқтадан икитасини) ташласа,    Баҳлул  исми ҳосил бўлади. Билол 99. Юзинг васлидан у гул бениҳоят лол бўлди, Агар у ғубор  (чанг)  бўлса, гулзорингта бир ҳид олиб келади. М.Е.: «Лол» — бўлган гул «бе» орад, яъни   ни олиб келса,     —Билол исми ҳосил бўлади. Пўлод 100. Менинг яланғоч дилим қора кийиниш учун сочидан, (тўқишга) арқоқ ва ип келтирди. Буларни зулфга уланганлигини кўр. М.Е.:  «Пуд» —  арқоқ «тор» — ип    ҳарфидир, унга ёр зулфи    уланса,   — Пўлод исми ҳосил бўлади. Пир 101.    Сочингнинг усти ўралиб тугун бўлибти, Охирида дилнинг бу тугундан ўралиб қолгани яхши. Пир 102.    У гўзал мени ўлдириш учун этагини белига тукканда (тайёрлаганда), Мен девонадан жон ва дилим кечдилар. Башанг 103. Лўлиларча мени ўлдириш учун қасд қилса, Менинг шўх(гўзалим) ўзининг юзини оёғи орқасига етказади. Баҳо 104. Эй фалак, шодлигимиз ниҳоли илдизини    уздинг, Унинг баргини зулм қуюни билан ерга ташладинг. М.Е.: «Ниҳол» — нинг илдизи   ҳарфи бўлиб, у узилса ва унинг барги, яъни нуқта пастга тушса,   — Баҳо исми ҳосил бўлади. Пари 105. У пари (гўзал) юзини бутунлай кўрсатди, Девоналарнинг дилларини тамом олди. Баҳор, Роҳат 106. Навбаҳорда саҳар вақтида булбул, Гул ҳақидаги сўзни бошидан оёғигача ва оёғидан бошигача ёддан ўқиди. Бобо, Убоб 107. У жафокор бизнинг дилимизни икки марта боғлади. Лекин охирида бир марта қайтарди. 108. Гўзалнинг юзини ва бошидаги қора сочини узоқдан кўрдим, Шавқим ҳаддан ошди ва охирида сабрсиз бўлдим. Баҳо 109.    Дилимда у (гўзал) қадду қоматининг иштиёқи бор, Ўз ошиғингнинг навосини такроран кўр. Бек 110.    У  (гўзал)нинг номини    қидирган эдим, у бегумон тилимга келди, Номдан бошқа нимаики бўлса, унинг маъносидан (номни) пайдо қил. М.Е.: Номни қидирганда,  — «бегумон» тилга келган бўлса, унда номдан  бошқа нимаики бўлса, у «мон» —    бўлади. Ном эса,   — Бекдир. Баҳо 111.    У гапдон гўзал гапда чечанлик кўрсатди, У нимаики кўрсатган бўлса, биринчи сўзнинг номини ёд қил. М.Е.:   «Лобаҳо»—   — биринчи  сўздан номни ёд қилсак, у  — Баҳо бўлади. Бадоғ 111 а Сенинг ишқинг жонимни ғам ўти билан ўртади, Ҳажринг дилимга жонни кундиришни ўргатди, «Ўз дилим дардини сенга ёзаман» десам, Менинг нолаи оҳимдан қаламнинг дили куйди. Байрам 112. У этагини судраб (келиб) оғзини кўрсатса, Ўша этакка бошимни қўяман.      Баҳо 113.  Май бўлса, унинг қуйқумндан кайф қиламан, У  Унинг идишини кўрсам, оёғига бошимни қўяман. Бадоғ 114. Гўзал боши билан эшигимдан ҳавони ташлайди. Хатти билан ичимга балони қўяди Фалакнинг қачонгача бошу оёғи бўлади, Уларнинг ҳар бирини оёқ остига ташлайди. Бобур. 115.    Душманлар тўғрилик йўлини кам тутадилар, Улар яхши гаплар ва уларни  ўрганишдан бебаҳрадирлар. Дил аҳллари зоҳиран бир бўлиб кўринсаларда, Яхши ном қидириш учун бошларидан ҳам кечадилар. М.Е.: «Аҳбоб»— нинг зоҳири «Аҳ» дан кечсак, —қолади. Энди «Зоҳир»—  даги   яхши ном қидириб унга ўтса,  —Бобур исми ҳосил бўлади. Баҳо 116.    Менинг  баҳоримга  қара,    у  қуёшнинг висолидан айириб, Унинг юзидаги холларни кетма-кет яширди. Пир 117.    Унинг пок юзини кўргач, дилим ҳалок бўлди, (Юзини) яширди-ю, кўрсатди. Шу пайт дилим ҳалок бўлди. Баҳман 118. Ҳужра маҳрамининг тани  хурсандчиликдан шод бўлмайди, Чунки, бу асоси йўқ (дунё) ғам-қайғу манзилидир. Боязид 119. Менинг  турк гўзалим ўзининг ошиқлари орасига югуриб кетди, Ҳар тарафдан бир ошиқ кўрганда, қасос тиғи билан иккига бўлди. Бикр 120. Эй менинг гўзалим, юзинг менинг ҳолимни ўзгартирди, Бадеъ 121.    Дил сенинг туфайли музтар бўлди, Сенинг васлингдан узоқлашиб бошсиз бўлди. Баҳо 122.    Дил унинг юзини кўришни хоҳлайди, Маҳбуба унинг томонига қарамаса. Бобо 123.    Дилнавозлик расм-одатини буюрган дилдор, Дилимни сўрашда менга анча лутф кўрсатди. Айтдим: «Дилим ғамингдан зор ва бош ва оёқсиздир», Айтди: «Менинг ҳам гумоним улардан эди». Порсо 124.    Жафосининг азобидан саргашта бўлдим, Қийналган бошимни оёғи остида кўр. М.Е.: «Сар» — — бош ошуфта, яъни паришон бўлса,  бўлади.  Энди у «По»—   оёҳ   остига  тушса,  бўлади. Яна бир «По»   унга қўшилса, — Порсо исми ҳосил бўлади. Тож 125.    Оёғинг тупроғини қуёшга ўхшаган  (гўзал)ларга тож қилсанг, Йиғилишда жанжаллашиб, уни торож қилсанг яна кўрасан. М.Е.: Ишорага кўра «торож» — — сўзидаги  — то ни «ж»—   қилсак, янгидан   — Тож номини кўрамиз («то» ро «ж» «кун» бунга ишора). Тож 126.    Ўртоқларсиз боққа борсанг, Ҳосил бўлган дўзахни кўрасан. Тож 127.  У қуёш  (гўзал)нинг кўнглини топиш учун беҳад оҳ тортаман, Оҳимнинг тутунини кўриб, охири ундан ҳисоб ол (билиб ол). М.Е.: «Оҳ» — — бепоён, яъни охири бўлмаса,    қолади. «офтоб»   — офтобнинг дили, яъни ўрта ҳарфи  бўлиб, улар бирикса, «то» —   — бўлади. Тақий 128.    Гуноҳкор (киши) ўз бошидан кечиб, ягона парҳезкор бўлмагунча, Узшшнг тақвосидан бахт тополмайди. М.Е.:«муттақий» — — тақводор бошидан, яъни   — ҳарфидан кечса,   — Тақий исми қолади. Туробий 129.    У парининг сеҳри ўтидан дилимнинг иши хароб бўлди, Унинг саноқсиз иссиқлиги (таб)да дилнинг юки (қийинчилиги)дан бошқа нарса йўқ. Тобон 130.    Шошилиб келдию, у билан қуёш жам бўлдилар, Шу пайтда хижолатда юзи кам бўлди. М.Е.:  —шитобон келиб, «меҳр» — қуёш араб тилида —  шамс билан жам бўлса ва хижолатдан юзи кам бўлса,  —Тобон исми ҳосил бўлади. Тож 131.    Гўзал юзингдан пастга терлар тўкилганда, Сенинг ишқингдан азиз (мавло)лар мўтарош бўлдилар. Темур 132.    Оҳимнинг этаги осмон этагига уланганда, Менинг турк гўзалим ҳам худди шу (ишни) қилади. Тур 133.    У турк гўзалимнинг номини сўраган эдим, «ёдимда йўқ» деди, Қайтиб кетаётган эдим ўзининг сўзи(тили) Билан «ист», яъни «тур» —   деди. Бу муаммонинг ечимидир. Тож 134. Дилга сенинг юзинг туфайли азоб бердим, Хаддан ташқари оҳ чекишни ҳисобга олдим. Собит 135.    Қазодан унинг оёғи остидан жой олган ҳар бир гавҳар, У гўзалнинг олдида босилди, шунинг учун юқоридан жой олди. М.Е.:«по»—  оёқ остидаги гавҳарлар, яъни ниқталар «бут» —   (гўзалнинг) олдига келса,  — бўлади. Энди оёқ остидаги гавгҳарлар босилиб, юқорига чиқса ,— Собит исми ҳосил бўлади. Жавҳар 136.    Айрилиқда (қолган) бедилларни кўр, Диллари чеккага чиққандир, Шунинг учун улар беҳудликни дил ва расм қилиб олганлар. М.Е.: «Ҳажр»—  нинг дили, яъни  ҳарфи чеккага чиқса,  бўлади. Энди «бехуди» — нинг дили   — «вов» ҳарфи унга кирса, — Жавҳар исми ҳосил бўлади. Жумҳур 137.    Дилга таъсир қилган сенинг ишқинг тадбирини тополмай,  ғамдан ўлдим, Сендан ажралганларнинг тонгга ҳожати йўқ Охирида домангир бўлсалар ҳам. Жунайд 138.    Мен зор Мажнунни    боғлаш учун ёқимли    юзинг устидаги тузоққа ўхшаган сочинг ҳалқалар (жингалаклар) кўрсатди. Жунайд 139.    Эй жон, унинг қадди сенинг қўйнингда бўлса, Бўстоннинг сарвини эсингдан чиқарасан. М.Е.: «Эй жон» —  нинг оғушига ёр қадди, яъни   кирса, — бўлади. Энди бўстондаги сарвлар ёки алифлар эсдан чиқса, —Жунайд исми ҳосил бўлади. Жунайд 140.    Эй (гўзал) жоним сенинг маст кўзингга фидо, Менинг бехудликларим сенинг қўлингдадир. М.Е.:  «Жон» — — ёрнинг қўлида — араб тилида «яд»—    да бўлса,   — бўлади. Энди дили, яъни    ҳарфи бехуд бўлса — ўзидан    кетса, —Жунайд исми ҳосил бўлади. Жаъфар 141. Гул ғунчаси жафодан жилва қилса, Бош ва оёқсиз қолган  булбул уни кўриб фарёд қилади. М.Е.:   «Жафо» —    гул ғунчаси   ҳарфидир.  Булбулнинг иккинчи номи «ҳазор» бўлиб, мингни, яъни  ҳарфини билдиради. Энди у бош ва оёқсиз бўлса,    шаклини олади ва   — бўлади. У «фар» — ни ёд қилса,  —Жаъфар исми ҳосил бўлади. Жалол 142. Сенинг қиличинг ярасидан бошим фарқи иккига бўлинди, Жигарим пора бўлган бўлса, ажабланма. Жамшед 143. Санамлар ҳар бир мажлис учун юлдуздирлар, Булар орасида менинг ойим (гўзалим) Қуёшдир. М.Е.: «Жам» —  — йиғилишдаги хуршид, яъни Қуёш араб тилида  «Айн»   бўлиб, у «Хур» — (Қуёш) «Шид» бўлса,  —Жамшед исми ҳосил бўлади. Жамол 144. Эй кумуш танли гўзал холинг донаси лабинг остида бўлса,  ёқимлидир, Агар белингга бир тугун қилиб боғласанг, яхши  бўлади. Жаъфар 145.  Ғаминг жомидан маст бўлган бедиллар жамъининг Мастликдан қўллари оёқ остида-ю, кўзлари бошқача бўлади. Жўги 146. Айтдим: «У ҳаёт булоғи кабидир».  Айтди: «У менинг лабимга қулдир». Айтдим: «Сочинг?» Айтди: «Иши паришонликдир». Унинг жавобидан парокандалик ҳосил бўлди. Жавҳар 147.Яна этагини тортиб жилвагар бўлса, яхши бўлади. Жобир 148.    Эй гўзал, зулфинг учи булут ва жамолинг офтобдир, У булут остидан жамолинг тулуъ қилиб чиқса, нима қилади  (яхши бўлади). М Е.: «Жамол» —  -  нинг тарафи   ҳарфи бўлиб, у «Саҳоб», яъни «абр»—   - булутдан тулуъ қилиб чиқса,   —Жобир исми ҳосил бўлади. Жаъфар 149.   Ўз жамолидан жингалак сочини кўрсатганда очиқ айтсам, Қуёш ва Ой ҳар томондан беқарор бўлиб қолади. М.Е.: «Жамол»— —даги зулф   ҳарфи бўлиб, «Фош гуфтам» (фо—сини айтдим дан   олинса,   бўлади.) Энди талмеҳ қоидасига асосан «меҳр» — Қуёш —   ва «моҳ» — Ой —   дан   ҳарфи олин-са, улар   нинг ҳар томонидан жилвагар бўлса,  - Жафар исми ҳосил бўлади. Жамол 150    ………………………………………………. У пайт ундан чаман тенги йўқ мажнун бўлуб қолди. Жамол 151.  Лабнинг  гавҳари сўзлаганда   балоғат  кўрсатади, Шундай экан эй дил, сен ҳам   уни етук сўзлар билан ёд қил. М.Е.: «Гавҳар»—  сўзи «Жавҳар»дан киноядир. Гавҳарни етуклик билан ёдласак «Жавҳар»  — ҳосил бўлади ва у талаб қилинган исмдир. Ҳаким 152.  Эй тонг шамоли, жонимни унинг оёғи остидаги тупроққа тўк, Яна унинг оёғи тупроғини кўзимнинг бурчагига ўтқаз. Ҳабаш 153.  Халхолн (нақшли этик)дан оёғида нишон қолди, Энди дил жонини (унга) фидо қилиши керак. Жомий 154.  Пари  (гўзал) ўша кўнгил олувчи қомати билан Қанот қоққанида унинг патлари тўкилиб кетди. Халил 155.  Шайдо бўлган менинг зор девона дилим, У паривашнинг юзи (ҳажрида)  бош ва оёқсиздир. Ҳисом 156.  Эй кўнгул овловчи турк гўзали, Кўзимга киприк ўқини отдинг ва у нишонга тегди. Ҳамза 157.   Гўзаллар ўша Чин (Хитой) гўзали олдида бўлганларида, Қайғули жоннмдан бир оҳ тортдим, Улар орасида менинг гўзалим ўзгарди-ю, Пешонасида  қатра-қатра  терлар  тўкилиб,   қайтиб кетди. М.Е.: Ишорага кўра «ҳазин»—  —дан   ни тортсак, «моҳ» -  Ой гўзал ўзгарса, «Зарра»—   даги   тер бўлиб тўкилса,  — Ҳамза исми ҳосил бўлади. Ҳожим 158.  Ғамингдан ишим беҳосилликдир. Дилим бехуд (ўзида йўқ) ва таним бедил (дилсиздир). Жайб 159.  Агар дўстлардан бирига абадийлик бўлмаса ҳам, Унга ўхшаганларга ҳаёт завқи абадий бўлсин. Ҳамза 160.  Хумнинг оғзига қара. У хурсандчиликдан оғзи очилиб қолибди, У моҳ (гўзалнинг) йўлида кимки бўлса, унинг олдига боришга  мойилдир. М.Е.: «Хум» —   нинг оғзи очиқ қолса,   — бўлади. Бу нуқта гўзал юрган йўл, яъни   — раҳнинг олдига борса,     —Ҳамза исми ҳосил бўлади. Ҳабаш 161.  Эй дил, агар оғзидаги тишига қарасанг, Сен уни бошқа такроран кўришинг керак. Ҳамид 162. Эй дил, меҳнатзада  (қийналган) танинг ёр кўчаси тупроғидадир,   Айт, гўзалимга ҳурматлар бўлсин, (рақиб) ҳамроҳ бўлмасин М.Е.: «Муҳтарам бо яд» ишорасига кўра «  —муҳтарам»       —яд билан  қўшилса,  — бўлади. Энди иккинчи мисрада айтилганидек, унда «м» ҳам, «то» ҳам, «р» ҳам бўлмаса, яъни         ҳарфлари исқот қилинса,    —Ҳамид исми ҳосил бўлади. Ҳусайн 163.  У гўзал юзли  (ёр)  шўхлик қилиб юзини    шундай  безади, Ойнинг юзидан қатра тер оқиб кетди. М.Е.: «Хуб»—  - нинг юзи   —ҳарфидир, «шайн» —   нинг ҳамшакли   бўлиб,   унга қўшилса,  — бўлади. Энди Он юзидаги тер, яъни нуқта оқиб кетса,  —Ҳусайн исми ҳосил бўлади. Ҳамза 164.  Эй соқий, менинг кўз ёшларимдан йўл лой бўлди, Хум устидаги ғиштни (олиб), майхона йўлига қўй. М.Е.:  «Хум»—     устидаги ғишт, яъни нуқтани олиб, уни «раҳ» —     — йўл устига ёки       ҳарфи устига қўйилса,      — Ҳамза исми ҳосил бўлади. Ҳабаш 165. Ҳиммат билан қимматбаҳо  (ягона)  дурни сочгин, Ундан кўкнор доналари очилсин. М.Е.: Аз он Хаш «Хош» дона ишорасига кўра «Хаш»-   нинг —      си   донасини — нуқтасини тўкса, — Ҳабаш бўлади. Ҳамза 166. У (гўзал ноз юзасидан киприк қоқса, Унинг ғамзаси — гўзал юзисиз, қадди ва зулфисиз ҳам гўзалдир. М.Е.: «Ғамза»—    нинг   юзи       —ҳарфи бўлмаса, — қолади. «Чашм» —   — кўзнинг    бурчаги     қўшилса,     бўлиб, унинг ҳамшакли  — Ҳамза исми ҳосил бўлади. Ҳисом 167. Кўзининг ичида ҳадсиз оҳ кўрсатди ва Ёр ҳолининг ҳаммасини ювиб ташлади. М.Е.: «Оҳ» —   беҳад бўлса,   қолади. У кўз — «чашм» —ичига кирса, — бўлади. Энди холлар, яъни нуқталарнинг ҳаммаси ювилса, - Ҳисом исми ҳосил бўлади.     Ҳасан 168.    Жон дўстлар бир-бирларига  мувофиқдирлар. Улар лутф манбаи ва эҳсон конидирлар. Сенинг эҳсонингдан ақлсиз муҳолифлар, нодонлар каби овора бўлдилар. М.Е.: Эҳсон  —Даги мухолифлар, яъни икки алиф овора бўлиб, чиқиб кетса,   — Ҳасан исми қолади. У икки алиф «нодон»     сўзида ҳам бор. 169.    Жайб Ҳомид 170.  Менинг гўзалим қадаҳни оғзи томон олиб борса, Лабидаги қатраларни артиб, тоза қилади. М.Е.:  «Жом» —       ни «даҳан» — , яъни оғиз тамони    га олиб борсак,   — бўлади. Энди лаб томондаги қатра нуқта тозаланса, — Ҳомид исми ҳосил бўлади. Хон 171.    Муҳтасиб қўлида каманд  (арқон)  билан майхона томон бориб,    Эшигини равоқини очиб, томини бузди. М.Е.: «Майхона» —  —эшиги   ҳарфи , равоғи   ҳарфи ва томи   ҳарфлари исқот бўлса,  — Хон исми қолади. Хусрав 172. Гўзалларнинг    қаддига ўхшаш бўлган дарахтдан, ........................................................................................................... Хон 173. Шайх майхонада тўполон бошлади, Дурни синдирдию, майни ҳам тўкди. М.Е.: «Майхона» — даги «май» — тўкилса ва дур — - ҳарфи синдирилса,  —Хон исми қолади. Хон 174.  У жон бағишловчи қизил лаби билан жононим бўлган гўзал, Агар   мушкин холи унинг лаби остида кўринса,  менинг жоним бўлади. М.Е.: «Жон»  —   сўзи «хон»     —дан киноядир. Агар «хон» —    сўзидаги мушкин хол, яъни нуқта лаб остига тушса, «жон»   —   — бўладиган бўлса, талаб этилган исм     — Хондир. Холид 175. Менинг гўзалим мушкли нуқтасини   (холини)  дам ёпади, Дам менинг гумроҳ дилимни   овлаш учун очади. М.Е.: «Нуқтайи мушкин» — (хол)  дан киноядир. «Сайди дил» —   иборасининг дили, яъни ўрта ҳарфи  ни овласа  —Холид исми ҳосил бўлади. Хусрав 175. Киприк ўқини  отувчи чавандоз, гўзалим этагини белига қистирган эди, Халқ бедилликдан этагини юз пора қилди. М.Е.: «Савор» —  — чавандоз ўқини отса,   қолади. У этагини белига қистирса,  бўлади. Энди «Халқ»—  уни кўриб бедил бўлса,   бўлади  нинг дили, яъни ўрта ҳарфи  исқот бўлади. Энди  нинг юз этаги йиртилса,   қолади (абжад ҳисобида   100 га тенг). Бу   мазкур   га қўшилса,       — Хусрав исми ҳосил бўлади. Холид 176. Ёқимли зилол (тоза) сувда ҳўл сунбул аксига ўхшаган, Юзи оинасидаги зулф (соч)га саркашлик билан қара (Ҳарфлар оина ичида тескари кўринади). М.Е.: «Зилол» —  нинг «ле» —  си «хуши» —  даги         дан бўлса, бўлади. У саркашлик қилса,  бўлади. Энди зулф , яъни   ҳарфи унинг юзида бўлса,  ҳосил бўлади. Ишорага кўра уни ойнада кўрсатса    —Холид исми ҳосил бўлади. Ходим 178. Мен гўзалларнинг юзини кўришга хижолатдаман, У гўзал юзини юзимга қўйиб, мени хизматкор қилди. М.Е.: «Нодим» — нинг юзидаги   ҳарфининг ўрнига «Рух» —   юзидаги   ҳарфи қўйилса,  Ходим исми ҳосил бўлади. Хуррам 179.    Бизнинг майхона пиримиз муҳтасаб қўлидан даррасини юлиб  олди,     Дастаси ва учини кесиб, уни хум ичига ташлади. М.Е.: «Дарра» —  нинг дастаси   ҳарфи ва учн   ҳарфлари кесиб олинса,   ҳарфи қолади. Уни «хум»—   ичига ташланса,  —Хуррам исми ҳосил бўлади. Холид 180.    Дил учун лақаб қўювчи доно (киши) Агар сенинг дилингни билса,  (тош) деб айтади. М.Е.: Доно сенинг «Дил» —     ингни агар билса, (ёки айлантирса,    «гар до над»    бўлади ва «Хо» —  ни айтса   («хо» ро гўяд)    - —Холид   исми хосил бўлади. Хон 180. У тоза юзли  (гўзал)  йигит холини лаби устида кўрсатди, Энди ҳоли қийин бўлди, ўз дилидан кечсин. М.Е.: «Жавон» —  — йигит   холини   лаби   устида кўрсатса,    — бўлади. Энди   ўз — «худ» —  ўз дилидан кечса, ўртадаги      ҳарфи исқот бўлиб,  — Хон исми ҳосил бўлади.        Холиф 182.  У холни кўрганингдан кейин, ёрнинг юзига қара, Сўнг ўша зулф (соч)нинг этагига (учини) чеккасидан боқ. М.Е.: «Хол» —   ни кўриб, «ёр» —   юзи, яъни   ҳарфига, кейин «Зулф» —  — нинг этаги   га боқсак,   —Холиф исми ҳосил бўлади. Хайём 183. У айёр гўзал кўз очиб юмгунча, Жафо билан биздан юз ўгирди. Ҳалил 184.  Менинг гўзалим жилвагар бўлди,у Муштарий юзли Яна у олдинга келиб юҳорйдан жой олгач,  қуёш унга юзини кўрсатди. М.Е.:   «Моҳ»—Ой    дан    иборатдир.   «Муштарий» -   дан талмеҳ қоидасига асосан охирги ҳарфи  олиниб таркиб топса,      бўладн. У ой   (гўзал) юқоридан    жой  олса,     бўлади. Энди «Хуршид»—  юзини кўрсатса,  , — Халил исми ҳосил бўлади. Холид 185.    Дилнинг ҳолига қара, агар у зулфингга уланса, Ўзини топгач, инсофдан итоаткор бўлади. М.Е.: «Хол —  — ёр зулфи, яъни     ҳарфига пойбаст бўлса ёки уланса,  —Холид исми ҳосил бўлади. Худодод 186.    Ногоҳ ўзимнинг дилимни унинг ўрнига фидо қилсам, У гўзал мени ўзига ҳамдард қилиши мумкин. М.Е. «Худ» — — ўзининг дили   ҳарфи ўрнига «Фидо—  » нинг сини  га алмаштирса,          —Худодод исми ҳосил  бўлади. «Фе»   «до» кунам ишораси бор. Халаф 187.    Ёр зулфидан унинг ой юзи беркилди, Ой ўрнига (камон) эгма, қоши кўринди. М.Ё.:  Ёр «зулф» - идан юзи  кўрнимаса,  қолади. Ўрнига камон қош, яъни   ҳарфи    кўринса,  — Халаф исми  ҳосил бўлади. Халил ва Жалил 187. Сочига тақинчоқ  (сочпопук)  тақиб, гўзал юзини кўрсатди, Гўзал юзидаги хол гоҳ пастда гоҳ юқорида кўринди. М.Е.: Зулфдан мақсад   бўлиб, у иккидир. Унга тақинчоқ тақса,  бўлади. Энди ишорага кўра, «Рух»—  — дан   қўшилса, - Халил (Хол—нуқта юқорисида), Хол пастга қўйилса,  - Жалил исми ҳосил бўлади. Довуд 189.    Сарв   (дарахти)  сенинг қаддингни кўриб, сенга саломга келди,    Унга қара, у ўша қадди билан ариқ лабида эгилиб қолди. М.Е.: Ёр қадди —     ҳарфидир. Сарв ҳам   алиф бўлиб, ариқ — жў —  нинг лабига — ҳарфи ёнига келса ва ўша қомати билан ариқ бўйида эгилса,    —Довуд исми ҳосил бўлади («Алиф» эгилса, «дол» — бўлади. «Йиғлай, йиғлай алиф қаддим дол бўлди»). Довуд 190.    Агар сенинг олдингда бизнинг меҳнатимиз, Айрилиқда икки кўздан оққан кўз ёшимиз аён бўлса, Кўнглимиз дарди ва ниҳоятсиз оҳимизнинг Тутуни, шубҳасиз, сенинг дилингга таъсир қилади. М.Е.:   «Дуд» —   — тутуннинг ичига ғоятсиз    (охири бўлмаган)   оҳ     яъни алиф   ҳарфи кирса,  —Довуд исми ҳосил бўлади (муаммо охирги мисрадан ечилади). Дўст 191.    Эй ширинлаб, зулфинг бўйининг ҳисоби икки қисм бўлиб, Унинг бир қисмидан Ажам аҳли, иккинчи қисмидан  араблар ширин тилли бўлдилар. М.Е.: «Қисм»—  сўзи абжад ҳисобида —  — 100,  —60,   40 — ҳаммаси 200. Унинг икки баро-бари 400 бўлиб, абжадда   ҳарфига тенг. Энди уни ду —  — икки ёнига ёзилса,  бўлади. «Зулф»— соч   ҳарфи бўлиб, 30 га тенг ва унинг икки баробари 60 ёки   — дир. Таркиб топса,  — Дўст исми ҳосил бўлади (Муаммо мазмунига кўра, Абдураҳмон Жомийга аталган бўлиши мумкин). Дилором 192.    Боғнинг ғунчасига ва раъно гулига қара, Ҳар тарафдаги бизнинг дилимизнинг юкига қара. М.Е.: «Гули раъно»   бўлиб, («ҳар тарафи бо» «р» «дил» у «мо» нигар ишорасига кўра) уни   — билан «дил» —   ва «мо»  — и тарафида кўрсак,  — Дилором исми ҳосил бўлади. Дониёл 193.  Ҳар томонга қарасам, қаддингни васли менга ҳосил бўлади, Ҳар томондан келган киприк ўқинг менинг дилимда йўқдир. М.Е.: «Ҳар томонда кўринган қад — икки алифдир. Яъни   . Энди «не»—   улар   ичида   бўлса,     бўлади. Ишорага кўра улар «дил» —  »    ичига кирса,    —Дониёл     исми ҳосил бўлади. Доро 194. Гўзал юзинг ва қора холинг балодир, Худо ҳаққи холинг ва гўзал юзингни яшир. М.Е.:«Худоро» —   — Худо ҳаққи — сўзи юзи ва холини яширса,      — Доро исми ҳосил бўлади. Деҳдор 195. Сенинг юзинг туфайли балокаш дилим бор, Сенинг зулфингдан паришон хотирим бор. Дилим оҳига бир қара ва кўрки, Дилимда қандай ўтли шуълаларим бор. М.Е.: «Дилим оҳида», яъни «дар оҳи дилам»—  иборасида «дил» —   нинг ўтли шуъласи   ҳарфи бўлиб,  — мушавваш, яъни паришон бўлса ёки тўзғиса,  —Деҳдор исми ҳосил бўлади. 196.    Дўст Дарвеш 197. Унинг зулфи ва юзидан дилимда оғриқ пайдо бўлди, Энди дилим оғриғидан унинг шод бўлишини истайман. М.Е.: Ер зулфи  , юзи —рў—   бўлиб, иккаласи  — бўлади. «Шод» —  — дан   ҳарфи унга қўшилса, —Дарвеш исми ҳосил бўлади. 198.    Довуд Довуд 199.  У ёмон қилиқли гўзал ғамдан қутқара олмайди, Унинг ҳар томони бечоралик ва бетоқатликдир. М.Е.: Бечоралик ва бетоқатлик   шаклида келган   дир. Бу   ҳарфи «у» —   нинг ҳар тарафида келса,  исми ҳосил бўлади. Довуд, Нажм 200.  Ҳажринг кечасида чеккан оҳимдан, Одамларга  юлдузларнинг шамъи — ёруғлиги тутун ичида кўринди. М.Е.: «Анжум» —  нинг шамъи яъни   «дуд»  тутун ичида кўринса,  —Довуд исми ҳосил бўлади. Агар у шамъ, яъни   —  —юлдузлар ичида тутун билан тўсилса,   — Нажм исми ҳосил бўлади. Зуннун 201. Сенинг зулфинг ва холинг бирлашганини кўриб, Мажнунликдан йўлингга бош қўйдим, лекин энди пушаймонман. М.Е.: «Зулф» ва «хол» икки   нарса бўлиб, бу икки араб тилида   — зул бўлади. Энди «жунун» —    дан бош, яъни     исқот бўлса,    — Зуннун исми ҳосил бўлади. Рустам 202.  Айтдим:   (дилимга)   «гул юзлигим ишқида сустсан», Айтди: «Яширинман», у нимаики деган бўлса, ўша ёрим номидир. М.Е.: Иккинчи мисрадаги «Рустам» — яширинман —сўзи.   — Рустам номига ишорадир. Райҳон 203.Дур тўкувчи кўзларимнинг чсккасидан (ҳосил бўлган) дарёга қара,     Унда бир томондан Он, яна бир томондан янги Ой жилвагар  бўлди. М.Е.:  «Гўшаи чашм»    — нинг чеккаси    дурафшон бўлса, ҳарфи  га айланади. Энди    у «дар ё»,яъни «ё»       ичида бўлса,     бўлади. Бир томондан Ой—      —қамардан       (талмеҳ қоидасига  кўра)   ва  иккинчи томондан    ҳилол — қош    ҳарфи жилвагар бўлса,     –––– Райҳон исми ҳосил бўлади. Рамазон 204.    Фироқидан дилим халок бўлай деди, Ёр юзини кўрсатиб, дилимни олсин. Рамазон 205.    Унинг оғзи йиғини тўхтатиш учун узукдир, Кишининг оғзини муҳр (лол қолдирадиган)   гўзал ойни ахтараман. М.Е.: Муаммо талмеҳ қоидаси билан ечилади. Яъни кишиларнинг оғзини муҳр қиладиган (овқат емаслик учун) ой    — Рамазондир. Вайс 206. Яраланган дилим иккига бўлинди ва шуъла учқунидан пок бўлди, У гўдак кўз қири билан қараса, ажабланарли эмас. М.Е.:   «Решам»—    —яраланган сўзининг   дили  —учқундан пок бўлса, нуқталар кетиб   ҳосил бўлади. Энди у «вай» у —    уланса,  — Вайс исми ҳосил бўлади. Рукн 207.    Ёрим учун тўккан кўз ёшларимдан (ҳосил бўлган) денгизни кўр, (ундан) дурлар қўйнимга тўкилади. Зирак 208. Ёр менинг ўртанувчи дилимни кўриб, Мен бечора зорнинг дилига унинг дили ҳам куйди. М.Е.:   «Сўзон»—  —  ўртанувчи  сўзининг дили    ни «ёр» —     кўрса,    — бўлади. Энди «мискин»  —бечоранинг дили    унга қўшилса,   бўлади. «Ёр» —  нинг дили   ҳам куйса,   —Зирак исми ҳосил бўлади. Зийрак 209.     Ёр кўчасининг бошида мен беморни зор-зор ҳолда кўр, Ва ёр фироқида зор бўлган дили зоримга қара. М.Е.:  «Кўй» –   —кўчанинг боши  да «зор» —  ни кўрса,     — бўлади. Энди «зор» —   нинг дили,  яъни     алиф  ўрнида  «ёр» —     доғини кўрса,   — Зийрак исми ҳосил бўлади. Зирак 210.    Ёримизнинг қомати шаксиз хиром қилди, Қуёш ва Ой ҳар томондан ўндан бир бўлиб кўринади. М.Е.:   «Ёр»—        қомати —     хиром   қилса,   —қолади. Энди    «меҳр»  — қуёш ёки «айн» —     ва «моҳ» — ой —   дан     (талмеҳ  қоидасига   кўра) ларнинг сон қиймати     —70,   — 200 ҳаммасн 270 бўлади). Уларнинг «даҳяки»  —ўндан бири йигирма еттидир.   ва  ҳарфлари ҳам 27 га тенг (   —20,    — 7). Энди бу ўндан бир бўлиб кўринган Қуёш ва Ой ҳар тарафдан кўринса,  —Зирак исми ҳосил бўлади. Зоҳид 210.    Душманлик тиғи билан бошимни олиб, йўлинг устига отдинг,       Бошқа томонда эгилган танимни кўр. М.Е.: «Роҳ»  —  — йўл устига, яъни   ҳарфи устига кесилган бош ~ ёки нуқта қўйилса,  — бўлади. Энди бошқа томондан эгилган тана     га қарасак,  — Зоҳид исми ҳосил бўлади (    Қад эгилса,     — бўлади). Зайн 212.    Қулоғингдаги дур ва гўзал юзингни кўрган киши Гўё Қуёш булоғидан бир томчи томди деб айтди. Зулайхо 213.    Холи бор Ой (гўзал) уни дилга келтирса, Такаббурликдан   ўзидан   бошқаларга   қарамайди. Сикандар 214.    Иккала мушкин сочингни ечсанг, Жингалак қилгину тобини ойнада кўр. Сикандар 215.    Қаерда паришон ринд бўлса, Ишқ унинг такягоҳи бўлиб, ўзининг ҳолини айтади. Суҳайл 216.    Муштарий ва Зуҳра (юлдузлари) жамолинг билан жилва қилсалар,        Агар бири Қуёш ёнига ўтирса, бири Ой ёнига ўтиради. М.Е.: Талмеҳ қоидасига асосан «муштарий» —  — дан  ҳарфи «Зуҳра»—  — дан   ҳарфи «Қуёш» —  дан   ҳарфи ва «Ой»—қамар—  дан   ҳарфлари олинса, Қуёш Зуҳра ёнига ва Муштарий Ой ёнига ўтирса,  —  Суҳайл исми ҳосил бўлади. Салмон 217.    Менинг дилим чаманда унинг қаддисиз фарёд қилса ҳам, Тузукроқ қара, у озод сарвнннг оёғига бош қўйиб турибди. М.Е.: «Чаман» —   нинг дили   ҳарфидир. Энди Сомон» —  —га қарасак, ундаги дил, яъни   ҳарфи ўзидан олдинги «озод сарв» — ёки   оёғига бош қўйса,    ,   сўзи  —Салмонга  айланади: Сулаймон 218. Сенинг олий номинг осмон гумбазига ўтиргандан кейин, Қуёш, Ой ва Муштарий чиққач, Сенинг номингга айланди (ёки сенинг номинг анланди). М.Е.: Талмеҳ қоидасига кўра, Қуёш — «шамс» —   дан   , Ой — «қамар» —  дан    ва «муштарий»     дан        чиқса,     — бўлади. Энди «ном»   —  — айланса, —      бўлади   ва таркиб топса,    — Сулаймон исми ҳосил бўлади. Сом 219. Бош куйишу оҳдан бошқа ҳеч нарсалари йўқ, Сенга   меҳр   қўйганларнинг  ҳаммаси  остин-устун бўлди. Санжар 220. Эй гўзал, савсан чаманда қоматннгни ва дарахтни кўрдию, Унинг бири сувсиз ва бири баргсиз бўлди. Санжарбек 221. Нима учун аччиқланиб қошинг тарафида юзта тириш пайдо  қиласан, Худо ҳаққи юзингда меҳр пайдо қил. Суҳроб 222. Сенинг кўчангда пайдо бўлган ошиқ ҳар томонга югурди, Кўчангни сайр қилиб дилининг ярми эриб    кетди, ярми оёқ остига тўкилди. М.Е.:  «Ҳар»—  — «сў»—   нинг томоннга    борса,  , — бўлади. Ёр кўчаси «кўй» —    нинг дили   нинг сон — қиймати олти бўлиб, ярми «об» —  бўлади   ва   ярми    тўкилиб кетса,  — Суҳроб исми ҳосил бўлади. Суҳроб 223. Мен шайдо   (ошиқ)нинг   маҳбубаси шаҳардан кетди, Охирида шаҳардан чиқиб кетиш керак, чунки у шаҳарда денгиз йўқ. Суҳроб 224. Ой юзли, сарв қоматга бехудман, Қаддинг  олдида  бед   (дарахти)   пастдир  десам, «яна айт», — деди. Сирож 225. У гўзал юзлининг хижолатидан, Қуёш ўзини бошқа шаклда кўрсатди. Суҳроб 226.    Бизнинг қимматбахо анжуманимизни қидир, Уни ноёб гавҳар деб бил ва унинг шукрини айт. Саъдий 227. Менинг кўзим Қуёш ва Ойга муҳтож эмас, Менга у Қуёшга ўхшаган ой (гўзал) керак. М.Е.: «Чашм» — кўз араб тилида «айн»дир. Хуршид — Қуёш эса, Шамс—  дан талмеҳ қоидасига кўра   олинса,  — бўлади. Энди «Бо «яд» маро» дейилганлиги учун «яд» —  унинг қалби  олиниб таркиб топса,  — Саъди исми ҳосил бўлади. Сирож 228.    У гўзал маст бўлиб,  бош кийимини чаккасига қўйди, (ва) Шоҳларнинг бошини ва тожини ўшандай қилиб синдирди. Суҳроб 229. Эй Ой юзли (гўзал) офтобнинг латофатидан нимаики бўлса, Сенга ёруғлик қилиб бериб, висолингни истайди. Ва у шу билан хурсанд. Соқий 229  Ёрнинг юзи ошиққа кўринган замон, Паришонҳолликдан зар бағишловчи ва дур тўкувчи бўлди. Сирож 230. У Чигил гўзали ариқ бўйига чиққан пайтда, Унинг қомати олдида сарвнинг бошини пастда ва оёғини лой ичида кўр. М.Е.: Гўзалнинг қадди   ҳарфи «жў»  — ариқ лабига келса, яъни  олдига келса,  бўлади. Энди уни кўрган «сарв»  — нинг оёғи, яъни   ҳарфи лой ичида бўлса,   — Сирож исми ҳосил бўлади. Саъид 230.    Руҳим булбулининг жойини суманнинг остида бўлишини хоҳлайман, Оқ бадан қўлга ўргатувчилар уни донахўр қилишларини истайман.   Саодат 232.     Ишқим ўти орзусини ёдимга келтирдим,           Узимда йўқлигимдан унинг доғини дилимга қўйдим. Салмон 233. Ҳар томонда номи тарқалиб кетган номусулмоннинг, Охирида номи билан фахрланиши узоқ эмас. М.Е.: «номусулмон» — — сўзининг иккала томонида «ном»и тарқалгандир (бир томонда «ном» —   — иккинчи томонда, «Салмон» — — ). Энди у охиридаги ном билан фахрланса,  — Салмон исми бўлади. Сулаймон 234. Ишқ кўчасига  «Фирдавси  аъло» — энг юқориги Жаннат зебу зийнатини қўй, Унинг шаъни буюкдир, менга унинг икки жойидан ўрин бер. М.Е.: талмеҳ қоидаси билан «Фирдавс»  —  дан    олинади. Энди    «ду чо он чо маро    чо»  «деҳ» иборасидаги «маро» — мени сўзи араб тилида «ли»—  бўлиб, унга    қўшилса,    — бўлади.  Яна    — сўзининг сон қиймати 40 бўлиб, ни англатади ва таркиб топса,  — бўлади. Ишорага кўра «он» —   ни ҳам жойлаштирилса,  — Сулаймон исми ҳосил бўлади. Шаҳоб 235. У гўзаллар шоҳи бало ёғдира бошласа, Бизнинг дилимизни эритади-ю, (сувга айлантиради) қон тўкила бошлайди. М.Е.: Гўзаллар шоҳи «Шаҳ» —   бало ёғдирганда, ошиқ дилини «об»   га айлантирса,  — Шаҳоб исми ҳосил бўлади. Шаҳоб 236.    ..................................................................... Хуш овозли мутриб, созингни мизроби билан (қўлингга) ол. Шаҳоб 237. Менинг шўх гўзалим шўхлик қилиб, дилларни олиб кетади, Шу дилнигина эмас, дилимиздаги саркашликни ҳам олиб боради. М.Е.: «Шаҳрошуб»—   — сўзидаги     «ошуб» — нинг    диллари   кетса,       — қолади. Энди «мо»   ёки «об» —    сўзи    олдидаги дил —  саркашлик қилса,    — Шаҳоб    исми  ҳосил бўлади. Шаъбон 238. Кеча кўнглим ғамли эди, унинг базмига боришга майл қилган эдим,   Қарасам, шамъ учган, посбон уйқуда эди. М.Е.: «шамъ»—  нинг дили Учса   -қолади. Яна «бон» —   уйқуда бўлса,  — Шаъбон исми ҳосил бўлади. Шўжоъ 239.    У пок кишилар жамоли шамъидан, Ғам чекканлар каби куйган яхши. Шужоъ 240.    Мажнуннинг дили дўст кўчасига шошилиб кетди, У шайдо — ошиқ ўз юзидан даво топди.      Шомий 241. Насиҳат учун бизнинг томонга ўтган бир шайхнинг, Бизнинг ғамимиз ўти шуълаларидан  дили куйди. М.Е.:   «шайх» —     «мо» —   биз  томонга    ўтса, их-  бўлади. Энди унинг дили, яъни    ҳарфи куйса ва   ўрни алмашса,    — Шомий исми ҳосил бўлади. Шомий 242.  Шаробдан менинг оғзим аччиқ бўлди, ундан Худо безордир, Гарчи бемор дилимга охири у керак бўлса ҳам. М. Е.: «шароб»—   дан    «Худо»   ёки   «Раб» —  безор  бўлса,    — қолади.    Энди    «бемор» —     нинг    охири —      бўлмаса,     — қолади. Унинг дили    — айланса,   Шомий исми ҳосил бўлади. Шаҳриёр 243. Менинг дилозор шаҳриёрим(гўзалим), Менга ҳам шоҳ, ҳам ой, ҳам ёрдир. М.Е: ошиққа «шаҳ»—   «маҳ»— қамар—   дан  ҳамда «ёр>   бўлса,  — Шаҳриёр исми ҳосил бўлади. Шараф 244.  Дил у қуёш юзли шўхнинг холларини кўрди, Хурсандчиликдан унинг юзидаги икки холини бир-бир узди. Шаҳриёр 245. Оқибатнинг бурчагига қарасанг, Бизнинг дилимиз ҳар томондан ойга ўхшаган тахтдир. Шуъайб 246. У олижаноб дилбар айш вақтида    шундай рақсга тушдики, Қуёш ва Муштарий астойдил изтироб чекдилар. М.Е.: «баъайш» —  — сўзининг дилларидан бири     — «айн» — қуёш, иккинчиси,   —Муштарийдир (талмеҳ ва тасмия қоидасига    кўра). Энди бу   Қуёш ва Муштарий изтироб чексалар, ҳарфларнинг ўрни алмашиб,     — Шуъайб исми ҳосил бўлади. Шодий 247.  Офтобга ўхшаган юзинг баҳорини очдинг, Ундан дилим заррага ўхшаб изтиробдадир. М.Е.: «кушоди»—  —дан «к-офтобист» —  — нинг юзи -  ҳарфи очилса,  — Шодий исми қолади. Шамс 248. Эй шакарлаб гўзал, сенда шарм-ҳаё ва фисқ (гуноҳнинг) Бириси бор ва бошқаси йўқдир. Шамс 249. У гапдон бола гапира бошлаганда, Гапида «р» ни «е» билан талаффуз қилди. Мен мастман ........ Ой юзини кўрсатдию     .   .   .   Шопур 250.  Шукрки, ул пари жилва қилиб, юзини очди, Дилга юзини аввал кўрсатмаган бўлса ҳам,охири кўрсатди. М.Е.: «пари» —   нинг юзи   ҳарфи, «шукр» —   нинг юзи  ва   ҳарфларидир. Энди «аввал» —  сўзининг биринчи ва иккинчи ҳарфлари таркиб топса,     — Шопур исми ҳосил бўлади. Шопур 251. Тўкилган ҳадсиз кўз ёшимдан маълумки, Умидим  буржи устидаги юлдузлар  ерга тўкилди. Шараф 252.    Ой юзингдан мушкин холингни кўрсатсанг, Зулфи холини яширса, ой юзи ҳам пинҳон бўлади. Шаҳвор 253. Хотирида гўзаллик даъвоси шиордир, Кимки уни Қуёш деса ҳам, у дордир. (?) Шуъайб 254. Менинг юзи ёпиқ ойим(гўзалим) юзинт бир марта кўрсатса, Хамма назар соладнган офтоб ўзини озгина ҳам кўрсатмайди. Шайх 255. Эй дил, унинг васлига лойиқ кишини тополмайсан, Олам халқини йиғсанг,  уни топа оласан. Шаҳоб   255. Менинг ойим  (гўзалим) яхшилик билан этагини йиғиб кўринди.    Агар ой этагини йиғиб келса, у бундан нишонадир, М.Е.: «моҳ» — араб тилида «шаҳр» —  дир. У этагини тортса,   — қолади. Энди «ў»  ҳам этагини йиғса,   бўлади. Таркиб топса,  бўлади «бувад» —  даги   қўшилса,   — Шаҳоб исми ҳосил бўлади. 257. Дилга ҳижрондан кўпгина    ранж ва малол етган бўлсада, У томон қара суҳбат ва висол нишонаси бор. Сафий 258. Ёримнинг тоза мани бор, Унинг бир қатрасини ҳам қолдирмайман. М.Е.: «соф»—  дан   ни олиб, «қи»—  нинг бир қатрасини қолдирмасак,   — бўлади ва таркиб топса,   — Сафий исми ҳосил бўлади. Санам 259. Бир оқ бадан ғамидан дил эриб кетиб, Кўзнинг атрофида томчилардан асар бор. Садр 260. Тик қоматидан қабо (тўн)си намоён бўлса, Аҳли биниш (доно) кишиларнинг кўзига сарв кўринмайди. Садр 261.    Лабингнинг холи юқорида кўринади,          Агар пастда кўринса дилни олади. Тоҳир 262. Шарафда гавҳарларга тўла садафдан иборат бўлган ном, Сенинг қора холинг нуқтасидан намоён бўлади. М.Е.: Нуқта орқали  —Зоҳир бўладиган ном    — Тоҳирдир. Муъин 263. Эй ёр, юзингни менинг дилимга кўрсатиб, Менинг меҳримнинг устига меҳр қўшдинг. М.Е.: «Меҳр» сўзи араб тилида «айн» — бўлиб,  ўқилади   (тасмия    қоидаси асосида) «бар сари меҳр афдузи» иборасидан  — меҳр сўзи бошидаги ҳарфи  унга қўшилса,  —Муъин исми  ҳосил бўлади. Моний 264. У  (гўзал)  бизни кўргач, ҳуснига ҳусн қўшилди, Ва у бениҳоят яширинди. Ҳорун 265. У сарв қоматли (гўзал) ўз қилиқларини зоҳир қилгач, Дилимнинг оҳи мен шайдо ошиқ ишини охир қилди. Ёрий 266. У гўзал юзнинг шуъласини кўрсалар, Ва сўзлаб турган лаби томон боқсалар. Сўнгра унинг беҳисоб алдовларини кўрсалар, Бечора дилафкор ошиқлар ўзларини куйдурадилар.